Articles by "Αρθρογραφία"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρθρογραφία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0


Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

Η κυρία Θεοδώρα Μπακογιάννη είναι αναμφίβολα μια τραγική πολιτική προσωπικότητα. Ίσως η τραγικότερη της Μεταπολίτευσης. Όχι διότι δεν κατόρθωσε ποτέ, παρά την ακόρεστη επιθυμία της, να ηγηθεί του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Ούτε διότι είδε να της «κλέβει» το Πρωθυπουργικό όνειρο ο μικρός αδελφός της.

Ούτε καν διότι ως Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη Θράκη δεν κατόρθωσε, όπως δείχνει η πραγματικότητα στη Θράκη, επί τέσσερα χρόνια κατά την προηγούμενη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να υλοποιήσει ουσιαστικές πολιτικές ανάσχεσης της τουρκοποίησης της ευαίσθητης στρατηγικής αυτής ακριτικής καρδιάς της Ελλάδος.

Ούτε ακόμη, διότι κατάφερε, συνειδητά ή ασυνείδητα, να αποστερήσει από το κόμμα της πέντε ολόκληρες μονάδες στη Θράκη, κατά τις επαναληπτικές εθνικές εκλογές του 2023, με την απερίσκεπτη εκείνη «απειλητική» υπενθύμισή της -σε δημόσια θέα και παρουσία του βουλευτή Ροδόπης του κόμματός της, Ευριπίδη Στυλιανίδη- προς τους Έλληνες μουσουλμάνους ψηφοφόρους ότι αν δεν ψηφίσουν το κόμμα της δεν θα έχουν, τρόπον τινά, στον ήλιο μοίρα.

Αλλά διότι είναι η μοναδική ίσως πολιτική προσωπικότητα της Μεταπολίτευσης που κατόρθωσε να στρέψει εναντίον της έναν αρχηγό κράτους φίλιου προς τη χώρα μας και να εισπράξει την πρωτόγνωρη στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία άκρως ντροπιαστική δημόσια στηλίτευσή της, όταν ο Πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς τη διαπόμπευσε διεθνώς, την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024, με την ιστορική πλέον αποστροφή «Ντόρα, ντροπή σου!».

Επρόκειτο, όντως, για μια μοναδική στην ιστορία των διμερών σχέσεων Ελλάδας-Σερβίας αντίδραση ενάντια στον άκρως επιζήμιο για τις τύχες των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου ρόλο της ιδίας ως Ειδικής Εισηγήτριας υπέρ της ένταξης του ψευδοκρατιδίου, στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, προχθές, Τρίτη 16 Απριλίου, αποκαλύφθηκε με τον πλέον τραγικά απροκάλυπτο και κυνικά ωμό τρόπο, η ανίερη σύμπραξη της Ελληνικής Κυβέρνησης, διαμέσου της κ. Μπακογιάννη, με τη Γερμανία και την Τουρκία, στη διαδικασία ψήφισης της υποψηφιότητας ένταξης του Κοσσυφοπεδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Μια σύμπραξη που αποσκοπεί στο να επιτύχει για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης την είσοδο στο Συμβούλιο ενός ψευδοκρατιδίου, με ύπαρξη οφειλόμενη σε μονομερή de facto και όχι de jure απόσχιση από τη Σερβία, το οποίο δεν έχει αναγνωριστεί ως ανεξάρτητο κράτος από σειρά χωρών μελών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας και της Κύπρου!

Πράγματι, με 131 ψήφους υπέρ, 29 κατά, και 11 αποχές, η προχθεσινή ψηφοφορία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο αποφάνθηκε υπέρ της ένταξης του αλβανικού αυτού κρατικού μορφώματος του Κοσόβου στο Συμβούλιο.

Πρόκειται για την προτελευταία πράξη του δράματος της εγκληματικής στάσης της Ελλάδας εναντίον της Σερβίας και κατά του σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου, στάση που -όπως και ο Μιχάλης Ιγνατίου και εμείς εδώ στην Hellas Journal και στην εφημερίδα Δημοκρατία δείξαμε- φέρει τη σφραγίδα της κ. Μπακογιάννη, βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και της Ελληνικής Κυβέρνησης, κατόπιν επιταγής του διεθνούς παράγοντα και δη της Γερμανίας, γνωστής για την ιστορικά ανελέητη στάση της κατά της Σερβίας.

Κι αν κάποιοι, αφελώς ή δολίως, επιχειρούν -μιμούμενοι τους αποτυχημένους τακτικούς ελιγμούς της κ. Μπακογιάννη, η οποία λόγω της δημόσιας κατακραυγής κατέφυγε προ ημερών μέχρι και στην Κύπρο προσπαθώντας μάταια να καλοπιάσει τους βουλευτές του πολύπαθου νησιού μας να της παρέχουν πολιτική κάλυψη στο ανοσιούργημά της- να ισχυριστούν ότι η καταστροφική ζημία κατά του σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου είναι έργο και ευθύνη μόνον της Ελληνίδας βουλευτή και πρώην Υπουργού Εξωτερικών και όχι και της Ελληνικής Κυβέρνησης εν συνόλω, η χθεσινή συνεδρίαση του Συμβουλίου της Ευρώπης τους διαψεύδει πανηγυρικά.

Διότι ήταν εκεί, όπου υπό την προεδρεία του Έλληνα Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης και πρώην Υπουργού κυβερνήσεως της Νέας Δημοκρατίας επί Κώστα Καραμανλή, Θοδωρή Ρουσόπουλου, τέσσερεις βουλευτές της κυβερνώσας παράταξης της ΝΔ υπερψήφισαν τη θετική εισήγηση Μπακογιάννη, συντασσόμενοι έτσι με τους 18 Τούρκους συναδέλφους τους, αλλά και πολλούς άλλους, Αλβανούς, Γερμανούς, Νορβηγούς, Σουηδούς, Φινλανδούς και ούτω καθεξής, στην επιβράβευση της Πρίστινα για την εξακολουθούμενη εθνοκάθαρση που επιτελεί σε βάρος των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου.

Τί κι αν, όπως μας ενημέρωσαν προ ημερών στρατιωτικές πηγές του ελληνικού Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, στις 20 Οκτωβρίου του 2022 ο τότε Υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος είχε -κατά την επίσημη συνάντησή του στο Πεντάγωνο με τον Αρχηγό του Σερβικού Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων, παρουσία και του Έλληνα τότε Α/ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου- εκμυστηρευθεί στον Σέρβο Α/ΓΕΕΝ ότι «στη Θράκη η Τουρκία επιδιώκει να δημιουργήσει το δικό της Κόσοβο»;

Γνώριζε, βλέπετε, πολύ καλά ο Καβαλιώτης βουλευτής της ΝΔ και τότε ΥΠΑΜ τί μεθοδεύει συστηματικά η Τουρκία δίπλα από την εκλογική περιφέρειά του. Αυτό, ωστόσο, φαίνεται να μην το γνωρίζει ή να το αγνοεί σκοπίμως (;) ο Ευρυπίδης Στυλιανίδης, βουλευτής της ΝΔ στο νομό Ροδόπης, ο οποίος απτόητα υπερψήφισε κι εκείνος, μαζί με την πρώην Υπουργό Εξωτερικών και τους κομματικούς ομόσταυλούς τους Γιώργο Σταμάτη και Άννα Ευθυμίου, την ένταξη του ψευδοκρατιδίου, στέλνοντας δυστυχώς de facto μήνυμα στην Τουρκία ότι μπορεί ελεύθερα να συνεχίζει τις διαδικασίες κοσοβοποίησης της Θράκης, με την ανοχή, αν όχι και τη σιωπηρή συγκατάθεση, της Ελληνικής Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.

Κι αν κάποιοι νομίζουν ότι ο μεν πρώην Υπουργός Παναγιωτόπουλος είπε αυτό που είπε περί κοσοβοποίησης της Θράκης για λόγους συμπαράστασης στον Σέρβο Α/ΓΕΕΔ, ο δε βουλευτής Ροδόπης της ΝΔ Στυλιανίδης ψήφισε υπέρ του Κοσσυφοπεδίου με «ορθή (γεω)πολιτική κρίση», η Κυριακή των Ευρωεκλογών κοντή γιορτή. Τότε θα φανεί εάν το αυτονομιστικό τουρκικό κόμμα ΚΙΕΦ δαπανά εκατομμύρια δολάρια τουρκικής προελεύσεως απλώς και μόνον για να …ενισχύσει ευγενώς το έργο της Ελληνικής Πολιτείας στη Θράκη.

Το βέβαιον είναι ότι η ανωτέρω τετράδα βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας που υπερψήφισε την πρόταση Μπακογιάννη, ενέγραψε πλέον τα ονόματά της στις δέλτους ντροπής και ονείδους της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας, επιβεβαιώνοντας μαζί με τον Θοδωρή Ρουσόπουλο ότι η κυβερνώσα την Ελλάδα πολιτική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας έχει για κάποιο λόγο αποφασίσει να βάλει πλάτες σε ποινικούς εγκληματίες και αποσχιστές των Βαλκανίων και να καταστεί ευεργέτης της μεγάλης Αλβανίας που είναι και το όραμα των Τιράνων, τα οποία ευρίσκονται πίσω από την Πρίστινα και τον Αλβανό Πρωθυπουργό Κούρτι.

Την τιμή των Ελλήνων και της Ελλάδας διέσωσαν προχθές τρεις Έλληνες βουλευτές: η εξ Ελλάδος Νίνα Κασιμάτη (ΣΥΡΙΖΑ), η οποία κατέφθασε στο Στρασβούργο ύστερα από μαραθώνιο ταξίδι από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να προλάβει την ψηφοφορία, και οι εκ Κύπρου Χριστιάνα Ερωτοκρίτου (ΔΗΚΟ) και Γιώργος Λουκαΐδης (ΑΚΕΛ).

Οι τρεις τους καταψήφισαν την εκτρωματική πράξη ένταξης του ψευδοκρατιδίου στο Συμβούλιο, προκαλώντας μάλιστα την μήνιν της αδελφής του Έλληνα Πρωθυπουργού για το ότι δεν υποτάχθηκαν στις ιδιοτελείς μεθοδεύσεις της.

Κι αν η Κύπρος ήταν αυτονόητο ότι θα καταψήφιζε, το γεγονός ότι η Νίνα Κασιμάτη απέρριψε την εισήγηση Μπακογιάννη, επιδεικνύοντας συνεπή πολιτική στάση με γνώση της διεθνούς πραγματικότητας και γνώμονα το εθνικό συμφέρον και όχι τη συστημική ανέλιξή της, ήταν κάτι που, όπως πληροφορούμαστε, εξόργισε την εισηγήτρια πρώην Υπουργό Εξωτερικών.

Η χθεσινή συζήτηση στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης κατέδειξε πολλά αλγεινά και σκοτεινά σημεία της στάσης της Ελλάδας κατά της Σερβίας και του Σερβικού λαού, τα οποία αποτυπώνονται με σαφήνεια στις τοποθετήσεις βουλευτών κατά τη συζήτηση της ψήφισης της ένταξης του Κοσσυφοπεδίου.

Καταρχήν, είχαν απόλυτο δίκαιο όσοι ισχυρίζονταν ότι η μεθόδευση ένταξης του ψευδοκρατιδίου δεν ήταν ατομική επιδίωξη της κ. Μπακογιάννη αλλά πολιτική θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης. Αυτό προκύπτει τόσο από τις θετικές ψήφους όλων των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, όσο και από τη στάση του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, κ. Θοδωρή Ρουσόπουλου. Ο οποίος όχι μόνο φρόντισε επιμελώς να απορριφθούν όλες οι υποβληθείσες από πλευράς Σερβίας τροποποιήσεις που βουλευτές της ενδιαφερόμενης χώρας πρότειναν προκειμένου να αποδεχθεί την απόφαση ένταξης του Κοσσυφοπεδίου. Αλλά και εγκαλούσε με θράσος στην «τάξη» τους Σέρβους βουλευτές που με τις εισηγήσεις τους προσπαθούσαν απέλπιδα μέσα σε μια προκαθορισμένη διαδικασία να κραυγάσουν τα δεινά που πάσχει μέχρι και αυτή την ώρα ο Σερβικός λαός του Κοσσυφοπεδίου. Δεινά που σε θλιβερή αντίθεση με την κ. Μπακογιάννη είχε την τιμιότητα να επισημάνει δημόσια ο Αμερικανός Ειδικός Απεσταλμένος για τα Δυτικά Βαλκάνια Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών Ευρωπαϊκών και Ευρασιατικών Υποθέσεων, Γκάμπριελ Εσκομπάρ.
Επιπλέον, έχοντας στην πλάτη της τόσο την κατακραυγή της ελληνικής κοινής γνώμης όσο και τη διεθνή διαπόμπευσή της από τον Σέρβο Πρόεδρο, η κ. Μπακογιάννη τόνισε, σε έναν αποτυχημένο ελιγμό δικαιολόγησης των πεπραγμένων της, ότι κλήθηκε, και της ζητήθηκε (από ποιούς άραγε;), να γνωμοδοτήσει περί της εισόδου του ψευδοκρατιδίου στο Συμβούλιο, και όχι να εκφράσει τη δική της γνώμη ή την ελληνική εθνική γραμμή αναφορικά με την αναγνώριση του ψευδοκρατιδίου. Ομολόγησε δηλαδή μέσα στην ανάγκη της να αυτοπροστατευθεί, ότι ο ρόλος της εν προκειμένω ήταν να διεκπεραιώσει σχέδια τρίτων και όχι θέση της Ελλάδας.
Επιπλέον, απέδειξε ότι στερείται ευρηματικότητας στην προσπάθειά της να παραπλανήσει την κοινή γνώμη προκειμένου να μην γίνει αντιληπτή η στρατηγική του «βατράχου που σιγοβράζει στην κατσαρόλα», με την οποία οι εντολοδότες της οδηγούν σταδιακά το Κοσσυφοπέδιο στην de jure αναγνώρισή του ως ανεξάρτητο κράτος, με πρώτο βήμα την ένταξή του στην ευρωπαϊκή οικογένεια ως το πρώτο μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης που εισάγεται δίχως να είναι αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ και τη διεθνή κοινότητα.
Είναι δε ασύλληπτης έκτασης ο εμπαιγμός της Σερβίας και του Σερβικού λαού του Κοσσυφοπεδίου από την κ. Μπακογιάννη, αφού αφενός η ίδια ομολόγησε εκ νέου προχθές στο Στρασβούργο ότι: «Εντόπισα τρία κύρια εκκρεμή ζητήματα για τα οποία χρειαζόταν επείγουσα δράση. Συγκεκριμένα, η εφαρμογή της απόφασης του συνταγματικού δικαστηρίου του Κοσσυφοπεδίου για το μοναστήρι Visoki Dečani, οι παράνομες απαλλοτριώσεις γης των περιουσιών της σερβικής μειονότητας και η ίδρυση της ένωσης δήμων με σερβική πλειοψηφία». Αφετέρου όμως, επέλεξε σκοπίμως να αποδεχθεί τη λύση μόλις ενός εξ αυτών των ζητημάτων, και μάλιστα μερικώς, με απλή έγγραφη διαβεβαίωση του Κοσοβάρου Πρωθυπουργού Κούρτι, για να παρακάμψει τα ζωτικής σημασίας άλλα δύο, για τα οποία παρέπεμψε τον υπό εθνοκάθαρση Σερβικό πληθυσμό του Κοσσυφοπεδίου στις καλένδες των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων: «…σε περίπτωση που η Επιτροπή Υπουργών αποφασίσει να αποδεχθεί την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου, κάθε περίπτωση παράνομης απαλλοτρίωσης γης θα υπόκειται στον έλεγχο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων»!
Κι ενώ για την περίπτωση των περιουσιακών στοιχείων των Σερβικών Ορθοδόξων Μοναστηριών χρύσωσε το χάπι στους Σέρβους χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την (απλώς υποσχεθείσα ως τώρα) επιστροφή των γαιών ενός μόνο Μοναστηριού, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πράξει το ίδιο και για το κρισιμότατο ζήτημα της ίδρυσης του Συνδέσμου Σερβικών Δήμων Κοσσυφοπεδίου: «…θεωρώ την ίδρυση του Συνδέσμου ως μονομερές εσωτερικό ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου, το οποίο επηρεάζει μόνο τους πολίτες του Κοσσυφοπεδίου. Με αυτό κατά νου, καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια για την υλοποίησή του. Δυστυχώς, αυτό το θέμα δεν μπόρεσε να διαπραγματευτεί σε κενό. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από το 2013 η ίδρυση του Συνδέσμου ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του διαλόγου που διευκόλυνε η ΕΕ μεταξύ Βελιγραδίου και Πρίστινα». Κατανοητή βέβαια η στρατηγική της κ. Μπακογιάννη, καθώς δεν θα ήθελε ασφαλώς να φέρει την Πρίστινα προ εκπλήξεως όταν με τυχόν αναγνώρισή τους οι Σερβικοί Δήμοι των περιοχών όπου το 99% του πληθυσμού είναι Σέρβοι θα αποσχίζονταν ευλόγως για να ενωθούν με το κράτος της Σερβίας…
Επιπλέον, με ανάρτησή της μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας η κ. Μπακογιάννη ομολόγησε ότι το μόνο που κατάφερε να πετύχει μέσα σε 300 ημέρες έντονης προσπάθειας με τους άτεγκτους Κοσοβάρους να της κάνουν τη ζωή δύσκολη, ήταν να επιστραφούν 24 εκτάρια κλεμμένης από την Πρίστινα γης στο Μοναστήρι Βισόκι Ντέτσανι. Οπότε, είναι προφανής ο λόγος για τον οποίο η ίδια εγκατέλειψε εν τέλει στο έλεος του Θεού τους υπό εθνοκάθαρση Σέρβους του Κοσόβου, και πρότεινε την ένταξη του ψευδοκρατιδίου στο Συμβούλιο μετατρέποντας ξαφνικά, με τρόπο αντιδεοντολογικό και ανήθικο, τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα ζωής και θανάτου των Σέρβων σε επιπόλαια ευχολόγια που θα τα πραγματώσει κάποτε στο μέλλον η Ευρώπη!
Θέλετε και το καλύτερο; Τη Δευτέρα 15 Απριλίου, μια μόλις ημέρα προτού η κ. Μπακογιάννη βάλει το Κοσσυφοπέδιο στο Συμβούλιο της Ευρώπης κάνοντας τα στραβά μάτια στην απουσία κράτους δικαίου, την οποία η ίδια ταυτόχρονα και σχιζοφρενικά ομολογεί, η Επιτροπή των Μονίμων Αντιπροσώπων της ΕΕ αποφάσισε να απαιτήσει από τη Σερβία να συμφωνήσει στην «κανονικοποίηση» των σχέσεών της με το μη αναγνωρισμένο Κοσσυφοπέδιο, κάτι που με άλλα λόγια σημαίνει την επίσημη αναγνώρισή του ως ανεξάρτητο κράτος! Αν μάλιστα η Σερβία αρνηθεί αυτήν την αποκαλούμενη «κανονικοποίηση», τότε η ενταξιακή διαδικασία της στην Ευρωπαϊκή Ένωση κινδυνεύει με επ᾽ αόριστον πάγωμα. Αναγκάζει, δηλαδή, κατ᾽ ουσίαν η κ. Μπακογιάννη τη Σερβία να θυσιάσει τον σερβικό λαό του Κοσσυφοπεδίου στον βωμό της ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση!

Είναι πολλά ακόμη. Αυτά όμως αρκούν, για να δείξουν ότι πρέπει να είσαι πραγματικά άνθρωπος με μεγάλα αποθεματικά πολιτικής κακίας και πολιτικής σχιζοφρένειας για να δέχεσαι να γίνεις πρώτος στον 21ο αιώνα στρατηγικός θεμελιωτής της μεγάλης Αλβανίας και ταυτόχρονα να ανοίγεις τον δρόμο για την κοσοβοποίηση της Θράκης και της Κύπρου, νίπτοντας παράλληλα τας χείρας σου εμπρός στην εν εξελίξει εθνοκάθαρση ενός ομόδοξου Ορθόδοξου λαού. Εθνοκάθαρση την οποία μάλιστα, ω της τραγωδίας, ανέχεσαι επ᾽ ονόματι της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!


πηγή: hellasjournal



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Σταύρου Λυγερού

“Πισώπλατη μαχαιριά” χαρακτήρισε το Βελιγράδι ουσιαστικά τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης –έτσι όπως την εξέφρασε όχι μόνο η Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά και οι άλλοι βουλευτές της ΝΔ– στο Συμβούλιο της Ευρώπης σε σχέση με το Κόσοβο. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι και πισώπλατη μαχαιριά στην Κυπριακή Δημοκρατία, επειδή δημιουργεί προηγούμενο, το οποίο η Άγκυρα οραματίζεται να επαναλάβει και στη Θράκη.

Η πολιτική της Δύσης στα Βαλκάνια υπαγορευόταν πάντα από την επιδίωξη να εκτοπιστεί η ρωσική επιρροή από την περιοχή. Μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Συνασπισμού, αυτή η επιδίωξη –μεταξύ άλλων– οδήγησε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και σε μία σειρά κρίσεων στην επικράτειά της. Για την ακρίβεια, οδήγησε το 1995 στη συμφωνία του Ντέιτον (με την οποία ιδρύθηκε το θνησιγενές κράτος της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης), στον βομβαρδισμό της Σερβίας και το 1999 στην απόσχιση του Κοσόβου, το 2001 στη συμφωνία της Αχρίδας (μεταξύ του σλαβικού και του αλβανικού στοιχείου της τότε FYROM) και το 2018 στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Στο ίδιο πλαίσιο εγγράφεται η πίεση των Αμερικανών –με τη σύμπραξη Ευρωπαίων– για διπλωματική αναγνώριση του Κοσόβου από όσα δυτικά και φιλοδυτικά κράτη δεν το έχουν ήδη αναγνωρίσει. Υπενθυμίζουμε ότι –με πράσινο φως από τη Δύση– το Κόσοβο ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος το 2008. Μέχρι τότε, ήταν προτεκτοράτο του ΟΗΕ, στην πραγματικότητα της Δύσης. Το Κόσοβο έχουν αναγνωρίσει τα μισά σχεδόν κράτη-μέλη του ΟΗΕ. Ας σημειωθεί ότι υπάρχει μία μειονότητα κρατών-μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που για διάφορους λόγους δεν έχει αναγνωρίσει το Κόσοβο. Ο βασικός λόγος είναι πως το Κόσοβο ιδρύθηκε ως κράτος-προτεκτοράτο μετά τον ακρωτηριασμό της Σερβίας, ο οποίος προέκυψε από τη στρατιωτική επέμβαση της Δύσης.


Αρκετά κράτη δεν θέλουν να νομιμοποιήσουν μία πράξη, η οποία καταπάτησε ωμά την αρχή για το απαραβίαστο των συνόρων (την έχει υπογράψει η Δύση) κι αναπόφευκτα δημιούργησε προηγούμενο, το οποίο το βρήκε μπροστά της η Δύση όταν η Ρωσία προσάρτησε επαρχίες της Ουκρανίας. Η Ισπανία δεν αναγνωρίζει το Κόσοβο λόγω Καταλονίας και η Ρουμανία λόγω Υπερδνειστερίας. Είναι προφανής ο λόγος που η Κυπριακή Δημοκρατία δεν αναγνωρίζει το Κόσοβο.

Αλλά και η Ελλάδα, αν ολοκληρώσει την διπλωματική αναγνώρισή του, με ποιο επιχείρημα θα διαμαρτυρηθεί αύριο αν τεθεί αντίστοιχο θέμα για τους Τουρκοκύπριους, οι οποίοι σήμερα συμμετέχουν στο Συμβούλιο της Ευρώπης ως εκπρόσωποι του ψευδοκράτους με την ιδιότητα του παρατηρητή; Επιπλέον, είναι κοινός τόπος ότι οι Τούρκοι ονειρεύονται να επαναλάβουν στη Θράκη όσα έπραξαν το 1974 στην Κύπρο.

Δυτικές πιέσεις στην Αθήνα

Αν και το εθνικό συμφέρον επιβάλει ξεκάθαρα η Ελλάδα να μην αναγνωρίσει το Κόσοβο, η Αθήνα πιέζεται και από την Ουάσινγκτον και από την ΕΕ να πράξει εναντίον των εθνικών συμφερόντων της. Και δυστυχώς, σ’ αυτόν τον δρόμο κινείται και μάλιστα χωρίς να εξασφαλίσει το παραμικρό αντάλλαγμα. Αναμφίβολα, στο Κόσοβο έχουν δημιουργηθεί πολιτικά και διπλωματικά τετελεσμένα, τα οποία ωθούν προς την αναγνώριση. Το ίδιο, όμως, ισχύει και για την κατεχόμενη Κύπρο. Και στο Κόσοβο και στα Κατεχόμενα λειτουργεί κρατική δομή. Κατά συνέπεια, αυτό δεν είναι επιχείρημα, το οποίο μπορεί να επικαλεστεί η Αθήνα.

Μπορεί να μην το επικαλείται, αλλά οι πράξεις της μιλάνε καθαρά. Είναι αληθές ότι οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ανοίξει διαύλους με την Πρίστινα και έχουν κάνει βήματα ανάπτυξης των διμερών σχέσεων, χωρίς, όμως, να κάνουν το βήμα της επίσημης αναγνώρισης. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αποφασίσει οριστικά να αδιαφορήσει πλήρως για την Κυπριακή Δημοκρατία, κάτι που ισοδυναμεί με εθνικό έγκλημα, για την Ελλάδα το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τη σχέση της με ένα –έστω και ημιαναγνωρισμένο διεθνώς– κράτος της περιοχής. Στην πραγματικότητα αφορά και τη σχέση της με την Αλβανία και τη Σερβία, ουσιαστικά σε ποιο σημείο θα ισορροπήσει διπλωματικά μεταξύ τους.

Με τη Σερβία υπάρχουν ιστορικοί δεσμοί, αφού τα δύο έθνη ήταν πάντα στην ίδια πλευρά στους πολέμους. Η Αθήνα έχει κάθε λόγο να διατηρεί καλές σχέσεις με το Βελιγράδι, χωρίς, όμως, συναισθηματικές υπερβολές. Υπενθυμίζουμε πως η Σερβία είχε αναγνωρίσει εξαρχής τα Σκόπια σαν “Μακεδονία”, επειδή έκρινε ότι αυτό υπαγόρευαν τα συμφέροντά της. Κατά συνέπεια, η ελληνική στάση στο ζήτημα του Κοσόβου πρέπει να καθορισθεί από το τι εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα, σταθμίζοντας συνολικά όλους τους παράγοντες.


Οι δύσκολες σχέσεις Ελλάδας-Αλβανίας

Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις έχουν αρνητικό ιστορικό, αλλά και σήμερα είναι δύσκολες. Ειδικά με τη φυλάκιση Μπελέρη, ο Ράμα τράβηξε πολύ το σκοινί. Αν δεν έσπασε, αυτό οφείλεται στην υποχωρητικότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία την τελευταία στιγμή συμπεριέλαβε τον εκλεγμένο δήμαρχο Χειμάρας στο ευρωψηφοδέλτιο, κυρίως για να αποτρέψει τη μεγάλη εκλογική διαρροή “γαλάζιων” ψηφοφόρων, οι οποίοι μεταξύ των άλλων έχουν αγανακτήσει με την υποχωρητικότητας της επίσημης Αθήνας έναντι των Τιράνων. Με άλλα λόγια, η υποψηφιότητα υπηρετεί πρωτίστως ψηφοθηρικό, παρά εθνικό σκοπό.

Η “μεγάλη ιδέα” των Αλβανών είναι η “Μεγάλη Αλβανία”, η ένωση με το Κόσοβο και η ενσωμάτωση στο κοινό κράτος του αλβανικού στοιχείου αφενός της Βόρειας Μακεδονίας, αφετέρου της νότιας Σερβίας (Πρέσεβο και Μπουγιάνοβατς), ενώ αναφορές γίνονται και για τη Θεσπρωτία, όπου, όμως, δεν υπάρχει αλβανικό στοιχείο. Η Ελλάδα έχει πρόσθετο στόχο να είναι επιφυλακτική με την Αλβανία, παρότι φιλοξενεί τα τελευταία 30 χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανούς οικονομικούς μετανάστες.

Τα Τίρανα έχουν την τάση –περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα με την εκάστοτε κυβέρνηση– να αναπτύσσουν προνομιακές σχέσεις με την Άγκυρα, θεωρώντας ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο εξισορροπούν την ιστορικά υπαρκτή (Βορειοηπειρωτικό), αλλά σήμερα ανύπαρκτη ελληνική πίεση. Στο πλαίσιο αυτό έχει αναβιώσει στην Αλβανία μία σύγχρονη εκδοχή ανθελληνικού “τουρκαλβανισμού”, την οποία ο χριστιανικών καταβολών Ράμα υπηρετεί με φανατισμό.

Για τους Τούρκους, η προνομιακή σχέση με την Αλβανία (διμερής στρατιωτική συνεργασία και τουρκική ναυτική βάση στον Αυλώνα) είναι ένας τρόπος “περικύκλωσης” της Ελλάδας. Προς την ίδια κατεύθυνση –εκτός των άλλων σκοπιμοτήτων– λειτουργεί και η τουρκική στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από δύο αιώνες ο τουρκικός στόλος πραγματοποιεί ασκήσεις νότια και δυτικά της Ελλάδας.


Το αντάλλαγμα για την αναγνώριση

Αν και 33 χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος Χότζα, η Αλβανία παραμένει ένα ιδιαιτέρως προβληματικό κράτος, ο αλβανικός παράγοντας είναι σημαντικός για τις ισορροπίες στα Βαλκάνια. Η δε διεθνής αναγνώριση του Κοσόβου είναι βασική προτεραιότητα. Όπως προανέφερα, λόγω Κύπρου, η Ελλάδα έχει ισχυρό λόγο να μην προχωρήσει σε αναγνώριση. Από την άλλη, η πίεση που δέχεται από ΗΠΑ και Ευρωπαίους είναι έντονη. Και όπως γνωρίζουμε ούτε οι προηγούμενες, ούτε η παρούσα ελληνική κυβέρνηση διακρίνονται για την αντίστασή τους σε δυτικές πιέσεις. Εξ’ ου και οι Τσίπρας και Γιώργος Παπανδρέου δεν τόλμησαν να καταψηφίσουν (μόνο η Νίνα Κασιμάτη), προτιμώντας την αποχή.

Ας σημειωθεί ότι αμέσως μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου (2008), η Δύση αναζητούσε κράτη να το αναγνωρίσουν. Τότε, είχα υποστηρίξει ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να συζητήσει την αναγνώρισή του μόνο εάν εξασφάλιζε κρίσιμα ανταλλάγματα. Ποια μπορούσαν να είναι αυτά; Τα Τίρανα, η Πρίστινα, η αλβανική κοινότητα της τότε FYROM, αλλά και ΗΠΑ και ΕΕ, να ταχθούν επισήμως υπέρ μίας λύσης του Μακεδονικού, η οποία να στηρίζεται σε δύο πυλώνες:

  • Πρώτον, το όνομα του κράτους να είναι κατά προτίμηση Άνω Μακεδονία και κυρίως με την ιθαγένεια ως παράγωγο της κρατικής ονομασίας (ανωμακεδονική).
  • Δεύτερον, οι δύο συνιστώσες εθνότητες να είναι η σλαβομακεδονική (σλαβομακεδονική και η γλώσσα της) και η αλβανική (αλβανική η γλώσσα της).

Εάν ο αλβανικός παράγοντας και η Δύση υιοθετούσαν –όπως ήταν πιθανόν εκείνη την περίοδο– αυτή τη θέση, θα ήταν πολύ δύσκολο για τους Σλαβομακεδόνες να την αγνοήσουν. Η δε Δύση θα είχε κίνητρο να πιέσει προς αυτή την κατεύθυνση τα Σκόπια και πάντως το πολιτικό της δημιούργημα, τον Ζάεφ. Με άλλα λόγια, πιθανότατα το Μακεδονικό να είχε πάρει άλλη τροπή και να μην είχαμε φθάσει ποτέ στη Συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία η Ελλάδα (Τσίπρας-Κοτζιάς) παρέδωσε στους Σλαβομακεδόνες τη μακεδονική ταυτότητα.

Τώρα, σε διακρατικό επίπεδο, τα Τίρανα και η Πρίστινα δεν έχουν να προσφέρουν στην Αθήνα απτό και μη αντιστρέψιμο αντάλλαγμα που να εξισορροπεί πολιτικά το γεγονός ότι η εκ μέρους της αναγνώριση του Κοσόβου δημιουργεί βαρύ αρνητικό προηγούμενο για την Κύπρο και επιπροσθέτως επιβαρύνει τις σχέσεις με το Βελιγράδι. Το παράθυρο ευκαιρίας για να μετατρέψουμε τον αλβανικό παράγοντα σε σύμμαχο στο Μακεδονικό κράτησε μία δεκαετία (2008-2018), αλλά δυστυχώς η Αθήνα το άφησε ανεκμετάλλευτο. Πλέον, το πουλάκι έχει πετάξει…



πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 1

Άρθρο του Προέδρου του ΕΠΑΜ Δημήτρη Καζάκη

To 2024 πιθανότητα θα είναι ένα νέο 2010 για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Αν και πολύ χειρότερο γιατί η χώρα μας είναι σε πολύ πιο δεινή θέση απ’ ότι τότε. Τόσο σε επίπεδο χρέους, το οποίο παραμένει το κυρίαρχο πρόβλημα, όσο και σε επίπεδο εισοδήματος, επενδύσεων και απασχόλησης.

Η κυβέρνηση επιχείρησε τους προηγούμενους μήνες κυρίως με πληρωμένα από τον κρατικό προϋπολογισμό δημοσιεύματα στο εσωτερικό και εξωτερικό, να δημιουργήσει μια πλαστή εικόνα «οικονομικού θαύματος» για την καταρρέουσα Ελλάδα. Για το λόγο αυτό δαπάνησε υπερδιπλάσια ποσά απ’ ότι π.χ. θα απαιτούσε η εγκατάσταση ενιαίου συστήματος διεύθυνσης και ελέγχου του σιδηροδρομικού διχτύου της χώρας, προκειμένου να αποφύγουμε νέα Τέμπη.

Ταυτόχρονα, επέβαλε ομερτά στα ΜΜΕ και τους δημοσιογραφικούς κύκλους σχετικά με την καταρρέουσα οικονομία της Ελλάδας. Με την άρρητη συμπαράσταση του συνόλου της αντιπολίτευσης. Κι έτσι κανείς δεν τολμά να πει την αλήθεια. Κανείς δεν αμφισβητεί το κυρίαρχο αφήγημα. Εκτός βέβαια από αντιπολιτευτικές καντρίλιες σχετικά με το «μίγμα πολιτικής». Τίποτε άλλο.

Δεν πρέπει ο μέσος Έλληνας να αντιληφθεί αυτό που επίκειται. Όπως δεν έπρεπε να το αντιληφθεί και το 2008-2009, έστω κι αν είχε ήδη δρομολογηθεί η επίσημη χρεωκοπία της χώρας. Πρέπει για μια ακόμη φορά να πιαστεί εξ απήνης, ώστε εν μέσω κρίσης πληρωμών να εκβιαστεί για να σκύψει το κεφάλι στα πολύ χειρότερα.

Για το λόγο αυτό και με κάλυψη των ευρωπαϊκών οργάνων η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε μια πρωτοφανή – ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα – «δημιουργική λογιστική».

Έτσι εμφανίζει το ΑΕΠ του 2023 να παρουσιάζει πραγματική αύξηση γύρω στο 2% σε σχέση με το 2022. Την ίδια όμως ώρα ο Κύκλος Εργασιών για το Σύνολο των Επιχειρήσεων της Ελληνικής Οικονομίας με υποχρέωση τήρησης Διπλογραφικών Βιβλίων, σημείωσε πτώση σε τρέχουσες τιμές για το 2023 της τάξης του 3,8%! Η πτώση αυτή συνεχίζεται και τον Ιανουάριο 2024 σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2023 κατά 1,5% σε τρέχουσες τιμές.

Πώς λοιπόν γίνεται ο τζίρος του συνόλου των Επιχειρήσεων της Ελληνικής οικονομίας να παρουσιάζει πτώση το 2023 και μάλιστα σε τρέχουσες τιμές, αλλά το ΑΕΠ να παρουσιάζει πραγματική άνοδο; Πρόκειται φυσικά για «δημιουργική λογιστική».

Ταυτόχρονα, εμφανίζουν τον επίσημο πληθωρισμό να κινείται το 2023 σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από το 2022, αλλά η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Στο διάγραμμα βλέπουμε την εξέλιξη του επίσημου Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (ΔΤΚ) σε σύγκριση με τον τιμάριθμο λιανικών πωλήσεων για όλη την περίοδο 2001-2023.

Τι παρατηρούμε; Ο ΔΤΚ παρακολουθεί τον τιμάριθμο των λιανικών πωλήσεων για όλα τα χρόνια, εκτός από το 2023! Το 2023 εμφανίζεται να μειώνεται δυσανάλογα με τον τιμάριθμο λιανικών πωλήσεων, ο οποίος κινείται στο 7,2%!

Το κυρίαρχο όμως πρόβλημα ήταν, είναι και παραμένει το δημόσιο χρέος. Και το χειρότερο είναι ότι ο τρόπος αναχρηματοδότησής του, μέσω κυρίως του βραχυχρόνιου δανεισμού με repos από το «Κοινό Κεφάλαιο Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και Ασφαλιστικών Φορέων», που διατηρεί η Τράπεζα της Ελλάδας σύμφωνα με τον καταχρηστικό ν. 2469/97 του Σημίτη, έχει πλέον εξαντληθεί. Ήδη στα τέλη του 2023 το δημόσιο χρέος που έχουν επωμιστεί τα ΝΠΔΔ και οι Ασφαλιστικοί Φορείς έφτασε σχεδόν τα 69 δις ευρώ!

Ταυτόχρονα και παρά τα εκατοντάδες εκατομμύρια προβολής του δήθεν «οικονομικού θαύματος» της Ελλάδας, οι διεθνείς αγορές χρήματος και κυρίως οι θεσμικοί επενδυτές εξακολουθούν να μην εμπιστεύονται τους ελληνικούς τίτλους χρέους, αλλά και την κατάσταση των εγχώριων τραπεζών. Γι’ αυτό και δεν αγοράζουν.

Προκειμένου λοιπόν να αντιμετωπιστεί η υφέρπουσα κρίση πληρωμών, η ΕΕ εξανάγκασε για μια ακόμη φορά την Ελλάδα να κυνηγήσει πρωτογενή πλεονάσματα, προκειμένου να περιοριστούν, οριακά έστω, οι τεράστιες ανάγκες αναχρηματοδότησης του δημόσιου χρέους. Κι έτσι η καταρρέουσα και υπερχρεωμένη ελληνική οικονομία υπόκειται σε νέα, ακόμη πιο αδίστακτη «εσωτερική υποτίμηση» σε συνθήκες όπου η φυγή χρήματος και κεφαλαίου φτάνει σε νέα ύψη.

Το καθαρό έλλειμμα διατραπεζικών συναλλαγών Target-2 το 2023 σημείωσε νέο ιστορικό υψηλό ξεπερνώντας τα 114,6 δις ευρώ από 110,1 δις ευρώ το 2022, το οποίο συνιστούσε επίσης ετήσιο ρεκόρ για όλη την περίοδο ένταξης στο ευρωσύστημα! Την ίδια ώρα που το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μειώθηκε στα 14,1 δις ευρώ το 2023 από 21,2 δις ευρώ το 2022. Λόγω κυρίως των μέτρων εμπάργκο κατά της Ρωσίας.

Η κυβέρνηση ελπίζει ότι θα αντιμετωπίσει αυτή την επιδείνωση της κρίσης πληρωμών με την φορολεηλασία ενός εισοδήματος που συρρικνώνεται ραγδαία, αλλά και την επιτάχυνση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, απ’ όπου ελπίζει να αντλήσει 7,2 δις ευρώ φέτος. Θα τα καταφέρει; Και μάλιστα εν μέσω μιας όλο και βαθύτερης πανευρωπαϊκής κρίσης που επιδεινώνει η κλιμάκωση του πόλεμου, η επιβολή εμπάργκο και ενός πανάκριβου ενεργειακού μοντέλου προς όφελος των χρηματιστικών αγορών;

Το θέμα δεν είναι τι θα κάνει η κυβέρνηση. Τόσο το κυβερνών κόμμα, όσο και τα υπόλοιπα της Βουλής – μηδενός εξαιρουμένου – έχουν αποδείξει στην πράξη ότι δεν θέλουν με τίποτε να συζητήσει η ελληνική κοινωνία εναλλακτικές του έξωθεν και άνωθεν δεδομένου ενός απόλυτα καταστροφικού μονόδρομου. Το θέμα είναι τι θα κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι. Θα ανεχτούμε για μια ακόμη φορά να μας πιάσουν κότσους; Θα πούμε ξανά «ωχ, αδερφέ, δεν γίνεται τίποτε» και θα γυρίσουμε πλευρό; Ή αυτή τη φορά θα τους τελειώσουμε, πριν μας τελειώσουν;


Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πένα τεύχος Απριλίου 2024



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Σπύρου Κουζινόπουλου

To νερό νεράκι θα πουν οι κάτοικοι του Δήμου Θερμαϊκού, αν υλοποιηθούν τελικά τα σχέδια του ΤΑΙΠΕΔ για την τσιμεντοποίηση του κάμπινγκ της Αγίας Τριάδας, με την καταστροφή της όασης πρασίνου που υπάρχει εκεί για την ανέγερση εξαώροφου «πεντάστερου» ξενοδοχείου και πανάκριβων πολυτελών κατοικιών. Κι αυτό γιατί ήδη το νερό δεν επαρκεί αλλά και διότι δεν υπάρχει καμία απολύτως υποδομή για την προσθήκη νέων παροχών υδροληψίας.



Η ΣΜΠΕ του ΤΑΙΠΕΔ αποκαλυπτική: 231.227 κυβικά νερού θα απαιτούνται ετησίως μετά την τσιμεντοποίηση
Όπως υπολογίζεται στη Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ) που εκπόνησε το ΤΑΙΠΕΔ και συγκεκριμένα στη σελίδα 228, με την ολοκλήρωση της επένδυσης που θα προκύψει μετά την καταστροφή του κάμπινγκ, θα προστεθούν στην περιοχή πάνω από 1.100 άτομα, εκ των οποίων οι 350 στο ξενοδοχείο/κλίνες, οι 600 στις βίλες του συγκροτήματος, καθώς επίσης 100 εργαζόμενοι και άλλοι 50 επισκέπτες ημερησίως. Που όλοι αυτοί θα καταναλώνουν καθημερινά 633,5 κυβικά μέτρα νερό και συνολικά η ετήσια κατανάλωση νερού στο συγκρότημα θα είναι 231.227,50 κυβικά μέτρα. Χώρια φυσικά το νερό με το οποίο θα γεμίζουν οι πισίνες που θα υπάρχουν μπροστά σε κάθε βίλα, σύμφωνα με τις μακέτες που είχε παρουσιάσει η προηγούμενη δημοτική αρχή, χώρια το νερό με το οποίο θα ποτίζεται το γκαζόν ή που θα χρησιμοποιούν τα εντός του χώρου καταστήματα εστίασης, χώρια επίσης το νερό που θα ξοδεύεται στις ντουσιέρες που θα υπάρχουν στην παραλία.


Το υπουργείο Περιβάλλοντος χαρακτηρίζει ως "κακή" την ποσότητα νερού που υπάρχει στο υδατικό σύστημα της περιοχής λόγω υπεράντλησης

Παλιό το δίκτυο ύδρευσης, συχνές οι διακοπές

Πού θα βρεθούν όλες αυτές οι ποσότητες νερού για να ικανοποιηθούν οι πρόσθετες ανάγκες που θα προκύψουν με το αποκαλούμενο από το ΤΑΙΠΕΔ «τουριστικό χωριό», όταν ήδη το δίκτυο της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης Αποχέτευσης Θερμαϊκού (ΔΕΥΑΘ) είναι υπερφορτωμένο και η υδροδότηση από τις γεωτρήσεις, που κυρίως βρίσκονται στην Επανομή, δεν επαρκεί; Με συνέπεια να σημειώνονται συνεχείς διακοπές νερού σε όλα τα δημοτικά διαμερίσματα ακόμη και την περίοδο του χειμώνα και ένας Θεός ξέρει τι θα συμβεί τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν θα προστίθενται στους ήδη υπάρχοντες κατοίκους καθημερινά δεκάδες χιλιάδες λουόμενοι και παραθεριστές. Χώρια που ένα μέρος του δικτύου είναι παμπάλαιο και αποτελείται από καρκινογόνους αμιαντοσωλήνες.

Όλα αυτά τη στιγμή που η ετήσια τροφοδοσία και οι απολήψεις από το υπόγειο υδατικό σύστημα της ανατολικής Θεσσαλονίκης και πιο συγκεκριμένα το κοκκώδες/καρστικό σύστημα Επανομής-Μουδανιών έχει ξεπεράσει κατά πολύ το όριο ασφαλείας των διαθέσιμων αποθεμάτων του. Σύμφωνα με τα ΣΔΛΑΠ (Σχέδια Διαχείρισης Λεκανών Απορροής Ποταμών) του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, ενώ οι μέσες ετήσιες απολήψεις νερού στη λεκάνη Επανομής-Μουδανιών είναι 121.32 εκατομμύρια κυβικά μέτρα, η μέση ετήσια τροφοδοσία των υπόγειων αποθεμάτων είναι μόλις 81,20 εκατομμύρια κυβικά μέτρα. Με συνέπεια το ισοζύγιο να είναι ελλειμματικό λόγω της υπεράντλησης για χρήση στην ύδρευση, άρδευση, κτηνοτροφία και άλλες χρήσεις.



ΣΜΠΕ του ΤΑΙΠΕΔ, σελ. 210. Κάπως έτσι συντάχθηκε όλη η "μελέτη" για το κάμπινγκ Αγίας Τριάδας και τις απαιτούμενες υποδομές: Με τηλεφωνική επικοινωνία με κάποιον υπάλληλο και διαβεβαιώσεις στο κουβεντιαστό για το δημοτικό δίκτυο ύδρευσης.

Έρευνα δια τηλεφώνου!


Πώς αντιμετώπισε όλη αυτή τη δυσμενή πραγματικότητα το ΤΑΙΠΕΔ; Στην πολυσέλιδη ΣΜΠΕ που εκπόνησε, υπάρχει μία μόνο αναφορά λίγων γραμμών ότι επικοινώνησε με τη ΔΕΥΑΘ τηλεφωνικά και κάποιος υπάλληλος που σήκωσε το τηλέφωνο τους είπε πως η περιοχή υδροδοτείται από το δίκτυο της ΔΕΥΑΘ. Αυτό μόνο. Τόση καλή έρευνα, όπως βέβαια το ίδιο συνέβη και με τις άλλες υποδομές της περιοχής (αποχέτευση, συγκοινωνία, κυκλοφοριακό, ηλεκτροδότηση κ.λπ.).

Όταν πριν από δύο χρόνια σε μία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Θερμαϊκού είχαμε κάνει αναφορά στο θέμα αυτό αλλά και στο γεγονός ότι το δίκτυο ύδρευσης δεν θα μπορεί να αντέξει τις νέες ανάγκες που θα προκύψουν, ο τότε δήμαρχος Γ. Τσαμασλής ισχυριζόταν ότι όλα αυτά θα καλυφθούν από τη σύνδεση του Δήμου Θερμαϊκού με το δίκτυο της Θεσσαλονίκης «σε τρία χρόνια». Όμως, ένας από τους ανθρώπους που γνωρίζουν όσο λίγοι το ζήτημα, ο καθηγητής Γιάννης Κρεστενίτης, τέως πρόεδρος της ΕΥΑΘ, δηλώνει ότι για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να τελειώσει πρώτα η επονομαζόμενη Α2 φάση του δικτύου, που είναι η κατασκευή του διυλιστηρίου νερού στη Σίνδο το οποίο θα επεξεργάζεται το νερό από τον ποταμό Αλιάκμονα. Αλλά από κει και πέρα, για να διοχετευτεί νερό από την ΕΥΑΘ προς τις περιοχές του Δήμου Θερμαϊκού, θα πρέπει να κατασκευαστεί και το δίκτυο αγωγών που θα φέρνει το νερό από την περιοχή της Καλαμαριάς. Έργο που θα απαιτήσει αρκετές δεκάδες εκατομμύρια και είναι άγνωστο ποιος θα τα επιβαρυνθεί, από πού θα βρεθούν τα χρήματα και πότε θα μπορέσει να ολοκληρωθεί ένα τέτοιο έργο, αν λάβουμε υπόψη μας και το «γεφύρι της Άρτας» όπως κατάντησε το μετρό Θεσσαλονίκης.

Αυτά όλα ας τα έχουν υπόψη τους οι υπέρμαχοι της καταστροφής και της τσιμεντοποίησης του κάμπινγκ Αγίας Τριάδας και ας σκεφτούν καλά τις επιπτώσεις που θα υπάρξουν στους ίδιους, τα παιδιά τους και όλους τους συνδημότες τους.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Θα βγει αναβαπτισμένος στην κοινωνία παίρνοντας, ωστόσο, όχι απαλλαγή αλλά περίοδο χάριτος.
Αφού δεν μπορεί να κάνει πρόταση μομφής στον εαυτό του ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ώστε να βγει μετά «τροπαιούχος» με 158 θετικές ψήφους στη Βουλή, την κάνει ο Νίκος Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ. Σαν αυτοφωράκιας.

Έτσι, το ΠΑΣΟΚ θα καταθέσει αύριο Τρίτη στη Βουλή πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης και, όπως διαβάζουμε στα ρεπορτάζ, συμφωνούν ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, ΚΚΕ και Ελληνική Λύση.

Η εξέλιξη και το αποτέλεσμα είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένα. Θα έχουμε συζήτηση στη Βουλή, βουλευτές και υπουργοί θα ανταλλάζουν κορώνες, ο κ. Μητσοτάκης θα κάνει μία ομιλία από τις γνωστές που θα λέει (ανεβάζοντας τους τόνους μία φορά ανά 7-8 λεπτά) αναπόδεικτα πράγματα και ψέματα δίχως αντίλογο και, στο τέλος, θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Θα βγει αναβαπτισμένος στην κοινωνία παίρνοντας, ωστόσο, όχι απαλλαγή αλλά περίοδο χάριτος. Τα Τέμπη έχουν πάρα πολύ δρόμο ακόμα.

Τι λένε οι υποστηρικτές της ότι θα πετύχει η πρόταση μομφής; Θα σύρει τον πρωθυπουργό στη Βουλή, τον κ. Μητσοτάκη που προσπαθεί να μένει εκτός κάδρου Τεμπών. Μα αυτό ακριβώς είναι που κάνει ακόμα πιο έξαλλο τον κόσμο: η απουσία Μητσοτάκη. Το γεγονός ότι το παίζει εξαφανισμένος.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι στα σχοινιά. Ακόμα και ο κενός χώρος με τα ονόματα των νεκρών σήμερα στην στρατιωτική παρέλαση μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη (η εξέδρα των επισήμων χωρίστηκε για πρώτη φορά στα δύο, με κενό ανάμεσα) αποτελεί καρφί για την κυβέρνηση που παραπαίει. Γιατί να της δώσει τώρα η αντιπολίτευση ευκαιρία να ανασυνταχθεί μέσω μίας κοινοβουλευτικής διαδικασίας που, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, δεν οδηγεί πουθενά;

Καλοδεχούμενη η πρόταση μομφής απάντησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και είναι η πρώτη φορά τις τελευταίες ημέρες που είπε κάτι και το εννοούσε πραγματικά. Η πρώτη φορά που είπε κάτι ανακουφισμένος. Η πρώτη φορά που είπε κάτι χωρίς να είναι καταϊδρωμένος.


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη

Θα ήλπιζε κανείς ότι το συνέδριο της “Καθημερινής”, που συγκέντρωσε πρωτεργάτες των όσων διαδραματίστηκαν στο διάστημα αυτών των 50 ετών από την μεταπολίτευση, θα έριχνε φως σε αναπάντητα ερωτήματα. Θα ανέμενε, δηλαδή, κανείς ότι οι συμμετέχοντες πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί κ.α. να εξηγήσουν τι ακριβώς συνέβη και υπέγραψαν, ο ένας μετά τον άλλον την καταδίκη της πατρίδας τους.

Ο ελληνικός λαός θα καταλάβαινε επιτέλους, πως συμβαίνει και μετά από 15 χρόνια από την έναρξη των μνημονίων, που υποτίθεται ότι ήρθαν για να σώσουν την Ελλάδα, αυτή βρίσκεται τώρα σε χειρότερη κατάσταση, από αυτήν του 2009, όπως αποκαλύπτουν, χωρίς την ελάχιστη αμφιβολία, τα ακόλουθα συνοπτικά δεδομένα:

  • Το χρέος, μετά από 15 χρόνια απάνθρωπης λιτότητας, αλλά και πλήρους ξεχαρβαλώματος της οικονομίας, έχει υπερτριπλασιαστεί (από 110 σε 404 δισ.)
  • Έχει ήδη ξεπουληθεί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και η επιχείρηση συνεχίζεται.
  • Έχουν αποδεκατιστεί οι δύο από τους τρείς βασικούς τομείς παραγωγής, η γεωργία και η βιομηχανία, έτσι που η οικονομία εξαρτάται σε ανεπίτρεπτα υψηλό βαθμό από τον τουρισμό.
  • Η Ελλάδα, από την κορυφή των βαλκανικών χωρών, είναι τώρα στον πάτο, κάτω και από τη Βουλγαρία! Να σημειωθεί ότι η ταχύτατη ανάπτυξη των βαλκανικών οικονομιών συντελέστηκε με το εθνικό τους νόμισμα!
Εξυπακούεται, ότι τα αδυσώπητα, αλλά αναπάντητα ερωτήματα, που σίγουρα θα καταγραφούν με μαύρα γράμματα στην ιστορία, δεν αναφέρονται στην υπογραφή των μνημονίων. Διότι, εφόσον υπήρχε χρέος, θα υπήρχαν και μνημόνια. Αφορούν, αντίθετα, σε τρείς εθνικά αυτοκτονικές συμπεριφορές, που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με αυτά: Τις ασυγχώρητες δεσμεύσεις-παραχωρήσεις που υπέγραψαν:

  • Πρώτον, παραίτηση από συμψηφισμό χρεών, παρότι ήταν γνωστό ότι η Γερμανία μας χρωστούσε από την κατοχή, ποσό που υπερέβαινε κατά πολύ το δικό μας χρέος.
  • Δεύτερον, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
  • Τρίτον, θανατηφόρο βαθμό λιτότητας, που απέκλειε εκ προοιμίου τη δυνατότητα ανάπτυξης, όπως άλλωστε και συνέβη, και που εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό.
  • Τέταρτον, αποδοχή του αγγλικού δικαίου για να κρίνει ενδεχόμενη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και στους πιστωτές της.
  • Πέμπτον, συναίνεση σχετικά με την καταστρεπτική αργοπορία του κουρέματος του χρέους (επειδή το ζήτησαν οι πιστωτές, για να μη κινδυνεύσουν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες). Η αργοπορία υπήρξε καταστρεπτική για τα δικά μας κοινωνικά ταμεία.
  • Έκτον, το 2015 δόθηκε η δυνατότητα στον ελληνικό λαό, με το δημοψήφισμα, να απαντήσει αν θα ήθελε να εξακολουθήσει το αυτοκτονικό καθεστώς, μέσα στο οποίο τον είχε καταδικάσει η ΕΕ και το ΔΝΤ ή όχι. Και απάντησε αδίστακτα ΟΧΙ, το οποίο ωστόσο ΟΧΙ πλαστογραφήθηκε σε ΝΑΙ.
Ο Γεωργίου και τα δεινά των μνημονίων

Σημείωση: Είναι αναρίθμητα και, καταρχήν απίστευτα αυτά που Έλληνες πρωθυπουργοί και λοιποί υπέγραψαν στο ομιχλώδες αυτό χρονικό διάστημα. Λόγω έλλειψης χώρου, να συμπληρώσω εδώ όσα, όντως, απαράδεκτα δέχθηκαν να υπογράψουν οι δικοί μας κυβερνητικοί και παραπέμπω, για περισσότερες πληροφορίες, τους ενδιαφερόμενους, στο βιβλίο μου “Όλη η αλήθεια για χρέη και ελλείμματα και πως θα σωθούμε” (Εκδόσεις Ιδρύματος Δελιβάνη και Ιανού). Και βεβαίως την αδιανόητη αδιαφορία και αδράνεια που επέδειξαν στη συνέχεια:



Πρώτον, ενώ όφειλε να είναι εν γνώσει τους το σύνολο των πληροφοριών, με βάση τις οποίες το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας από 9% στο ΑΕΠ πήδηξε, δίκη ακρίδας, στο 15.5% ουδόλως αντέδρασαν. Αντιθέτως, με την ανοχή τους, και πιθανότατα και με ενέργειες ορισμένων, μεταξύ τους, κάλυψαν παντοιοτρόπως τον κ. Γεωργίου, ο οποίος –με βάση αξιόπιστες πληροφορίες– είχε λάβει εντολή έξωθεν, για το φούσκωμα του ελλείμματος. Οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, που διέθεταν ελληνικά χαρτιά τότε και είχαν πανικοβληθεί, μήπως και υποστούν ζημίες, επέβαλαν στην υποτελή Ελλάδα τη διόγκωση αυτού του ελλείμματος, που δικαιολογούσε απάνθρωπη λιτότητα, εισβολή του ΔΝΤ, και τελικά την καταστροφή ενός ολόκληρου Έθνους.

Δεύτερον, σχετικά με τις πιέσεις που, σίγουρα δεχόταν (το ομολόγησε επίσημα και ο κ. Τσακαλώτος) έξωθεν, για να επηρεάσουν με τη σειρά τους την ελληνική Δικαιοσύνη, προκειμένου να μην καταδικαστεί ο κ. Γεωργίου, ουδόλως αντέδρασαν. Ουδόλως, προφανώς, προβληματίστηκαν για το ότι πιθανή καταδίκη του θα απάλλασσε τον ελληνικό λαό, από τμήμα των μαρτυρίων, που έσπρωξε πολλούς σε απόγνωση και αυτοκτονία. Αλλά, και ουδόλως παραξενεύτηκαν για το πως οι φίλοι μας Ευρωπαίοι θεωρούσαν δικαίωμά τους να πιέζουν κυβερνήσεις δημοκρατικής χώρας και μέλους της ΕΕ, για να επηρεάζουν τη Δικαιοσύνη.

Δικαιολογείται, συνεπώς, η υπόνοια ότι από τότε επιχειρήθηκε αυτή η τακτική. Το αν ή όχι επηρεάστηκε η Δικαιοσύνη είναι θέμα, που δεν το γνωρίζω. Οπωσδήποτε, η μακροσκελής πορεία αυτής της δίκης, με αντιμαχόμενες αποφάσεις, οι οποίες δεν κατέληξαν μετά 14 χρόνια, σε πραγματικά τελεσίδικη απόφαση, είναι φυσικό να δημιουργεί πλήθος αποριών και υποψιών. Όπως, βέβαια, και την υποθετική βεβαιότητα για το πόσο λαμπερή θα ήταν η τύχη αυτής της χώρας, με μια διαφορετική αντιμετώπιση αυτής της οπωσδήποτε σκοτεινής δικαστικής υπόθεσης.



Τρίτον, μετά από ένα χρόνο ανείπωτων δεινών του ελληνικού λαού, τμήμα του οποίου τρεφόταν με σκουπίδια, ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ, και πιθανότατα συντάκτης του πρώτου μνημονίου, Olivier Blanchard, αναγνώρισε δημόσια ότι έγινε λάθος στον υπολογισμό της δόσης λιτότητας, η οποία και αποδείχθηκε πολλαπλάσια της απαραίτητης. Μπορεί, μετά από 13 περίπου χρόνια, να μη γίνεται πιστευτή η διαβεβαίωση, όμως, ναι, ουδεμία υπήρξε αντίδραση από τις τότε ελληνικές κυβερνήσεις.

Έτσι, τιτλοφόρησα σχετικό μου άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Le Monde: “Μια απαγορευμένη συζήτηση”. Ουδείς αρμόδιος έδειχνε να γνωρίζει κάτι για την παραπάνω δήλωση, που στη συνέχεια ακολουθήθηκε και από παρόμοιες άλλες. Ουδεμία προσπάθεια αναλήφθηκε για τη διόρθωση των μνημονίων. Σιγή ιχθύος. Η ίδια απάθεια των αρμοδίων διαπιστώνεται, εξάλλου, και στις διεθνείς συναντήσεις υψηλού επιπέδου, όπου ο Ομπάμα (22ο κεφάλαιο των απομνημονευμάτων του) αποκαλύπτει ότι οι Γάλλοι επέμεναν αρκετές φορές για την ανάγκη να εξασφαλιστούν οι απαραίτητες συνθήκες στην Ελλάδα, που να επιτρέπουν την ανάπτυξη (δηλαδή, περιορισμός της ασφυκτικής λιτότητας), για να πληρώνουν το χρέος, αλλά οι Γερμανοί ήταν ανένδοτοι και οι δικοί μας δεν απαιτούσαν και δεν προβληματίζονταν.

Η ευκαιρία που χάθηκε

Τέταρτον, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είχε την εξαιρετική, καταρχήν, πρωτοβουλία να συστήσει Επιτροπή, προκειμένου να ρίξει φως στο έγκλημα των μνημονίων. Στην πορεία, αυτή η αρχική επιτροπή θα είχε τη δυνατότητα να εμπλουτιστεί και με ειδικούς επιστήμονες, επάνω στο δαιδαλώδες αυτό τερατούργημα του χρέους, και να καταλήξει σε ανατροπή των απαράδεκτων απαιτήσεων των δανειστών. Ωστόσο, η καλή αυτή πρόθεση δεν συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των αρμοδίων και είχε και αυτή άδοξο τέλος.


Πέμπτον, στην περίοδο της πανδημίας, είχε αναγκαστικά εγκαταλειφθεί η θρησκευτική προσήλωση των Γερμανών στη λιτότητα, και στη θέση της επικρατούσε η πρακτική γνωστή σαν “χρήματα από ελικόπτερο”. Θα ήταν, λοιπόν, η κατάλληλη στιγμή για να στιγματιστούν τα έκτροπα, που προσλήφθηκαν στο περιεχόμενο των μνημονίων και για να ακολουθηθεί, εφεξής, μια πιο ανθρώπινη τακτική στο θέμα του χρέους, όπως: σημαντική περικοπή του, περιορισμός της λιτότητας, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του, ακόμη και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα για κάποια χρόνια, προκειμένου έτσι να χρηματοδοτηθεί ανετότερα η ανασυγκρότηση. Αλλά, δυστυχώς, επικράτησε εφησυχασμός, εκ μέρους των αρμοδίων και απώλεια και αυτής της ευκαιρίας.

Έκτον, στα εθνικά υποτιμητικά πάνε-έλα της Τρόικας, τα μέλη της οποίας εκλάμβαναν την Ελλάδα σαν αποικία με πρωτόγονους κατοίκους, οι Έλληνες αρμόδιοι εμφανίζονταν νοητικώς γονυπετείς ενώπιον των απεσταλμένων του ΔΝΤ, και πρόθυμοι να ικανοποιήσουν όλες τις εξευτελιστικές για τη χώρα απαιτήσεις τους. Η ίδια, ακριβώς, συμπεριφορά των εκάστοτε αρμοδίων απεικονίζεται και στις εκθέσεις τους για την οικονομία μας, όπου υπάρχει η συνεχής διαβεβαίωση, προς το ΔΝΤ ότι εκτελέστηκαν κατά γράμμα, ακόμη και οι πιο παράλογες, ακόμη και οι πιο μακροχρόνια καταστρεπτικές απαιτήσεις των δανειστών. Καμία ένδειξη δυσφορίας!

Στο επόμενο μας άρθρο θα αναφερθούμε στις απειλές και τους εκβιασμούς εκείνης της περιόδου, για να δικαιολογηθεί η ψήφιση των μνημονίων και τα ζητήματα που αγνοήθηκαν στο πολύκροτο Συνέδριο.


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Χρήστου Δημήτρη

Όταν ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, μετά το τέλος της πρόσφατης έκτακτης διεθνούς διάσκεψης για την Ουκρανία στο Παρίσι, δήλωσε πως το ενδεχόμενο αποστολής δυτικών στρατευμάτων στο μέτωπο της Ουκρανίας δεν θα πρέπει να αποκλειστεί, διότι η ήττα της Ρωσίας είναι απαραίτητη για την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην Ευρώπη, προκάλεσε παγκόσμιο σοκ.

Στόχος του Μακρόν, συχνά υπερφίαλου, δεν ήταν φυσικά η άμεση αποστολή στρατευμάτων, αλλά η ενίσχυση με νέα όπλα και χρήματα της Ουκρανίας. Εξάλλου όλα τα σύγχρονα οπλικά συστήματα της Δύσης που παρέχονται στο Κίεβο, τα χειρίζονται στο έδαφος χιλιάδες Νατοϊκοί ειδικοί.

Η ρωσοφοβία, ως μέσο χειραγώγησης, είναι η νέα επιλογή κινδυνολογίας στη Δύση, μετά το μεταναστευτικό, από τις περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που φαίνεται προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο η εκλογή Τραμπ να αλλάξει δραματικά την συμπεριφορά των ΗΠΑ για το ΝΑΤΟ και γενικότερα την εξωτερική πολιτική του αφεντικού της Ευρώπης.

Έτσι, ο Βέλγος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, πήρε τη σκυτάλη δηλώνοντας: «Εάν δεν δώσουμε την σωστή απάντηση ως Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν δώσουμε στην Ουκρανία αρκετή βοήθεια για να σταματήσει την Ρωσία, είμαστε οι επόμενοι! Κατά συνέπεια, πρέπει να είμαστε αμυντικά έτοιμοι και να περάσουμε σε λειτουργία οικονομίας πολέμου! Αν θέλουμε ειρήνη, πρέπει να ετοιμασθούμε για πόλεμο».

Ο Σαρλ Μισέλ κάλεσε τις ευρωπαϊκές χώρες να διευκολύνουν επενδύσεις στον τομέα της άμυνας εξετάζοντας την αλλαγή εντολής του οργάνου δανεισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, ώστε να της επιτραπεί η υποστήριξη της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας. Στο ίδιο κλίμα είναι και οι περισσότερες κυβερνήσεις της ΕΕ.

Πως ζουν οι Ουκρανοί σήμερα;

Και όλα αυτά, ενώ είναι απόλυτα βέβαιο πως η Ρωσία, λόγω μεγέθους και ισχύος, είναι αδύνατον να ηττηθεί από την Ουκρανία. Ο μόνος στόχος που απομένει, είναι τα πλήγματα των δυτικών οπλικών συστημάτων να προκαλέσουν μεγαλύτερες ζημιές στη ρωσική οικονομία, που ξεπέρασε με επιτυχία όλες τις κυρώσεις, χωρίς να αναλογίζεται κανείς αν οι αντίστοιχες στρατιωτικές απαντήσεις της Μόσχας, μπορούν να κάνουν πολλαπλάσιες ζημιές στην Ουκρανία, με τον πληθυσμό της να υποφέρει από τον παρατεταμένο πόλεμο.

Σήμερα η Ουκρανία, που πριν τον πόλεμο υπολογιζόταν πως έχει πραγματικό πληθυσμό 33 εκατομμύρια, δύσκολα ξεπερνά τα 25 και είναι κοντά στα επίπεδα του 1920 (!) καθώς πάνω από έξι εκατομμύρια διέφυγαν στη Δύση και άλλα τόσα, κυρίως ρωσόφωνοι παρέμειναν στα προσαρτημένα ανατολικά εδάφη ή μετανάστευσαν στο εσωτερικό της Ρωσίας. Επιπλέον, όπως αναμενόταν, τα χρόνια του πολέμου οι γεννήσεις στην Ουκρανία έχουν περιοριστεί δραματικά.


Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Σήμερα συντριπτική πλειονότητα του ενεργού ουκρανικού πληθυσμού λαμβάνει περίπου μέσο μηνιαίο μισθό 360 ευρώ. Οι τιμές των τροφίμων έχουν αυξηθεί κατά 40-80%, γεγονός που θέτει πολλούς ανθρώπους στο χείλος του λιμού. Δυτικοί ειδικοί και οι ουκρανικές αρχές εκτιμούν το ποσοστό ανεργίας στο 30%, ενώ δεν λειτουργούν τα σχολεία στις περισσότερες πόλεις της Ουκρανίας.
Οι δημόσιοι φορείς, ακόμα και οι μεγαλύτεροι, είναι άδειοι καθώς οι εργαζόμενοι έχουν αποχωρήσει. Ο μόνος τρόπος για να ανταπεξέλθει κανείς στις δυσκολίες είναι να πάει στον πόλεμο. Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας πληρώνουν 2.500 ευρώ σε όσους συμμετέχουν στις μάχες και 770 σε όσους δεν συμμετέχουν σε ενεργές εχθροπραξίες.


Σε πολεμική οικονομία η Ευρώπη!

Και τι σημαίνει, “η Ευρώπη ετοιμάζεται για πολεμική οικονομία”; Μελέτησε κανείς τις συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο των Ευρωπαίων πολιτών και την ύφεση που θα προκληθεί από τον περιορισμό των κοινωνικών πόρων και τη μείωση της κατανάλωσης; Στη Γερμανία για παράδειγμα, η βιομηχανική παραγωγή είναι 9% χαμηλότερη από το επίπεδό της πριν από τον Covid. Αναζητώντας το βάθος της οικονομικής κρίσης στην ατμομηχανή της Ευρώπης, οι Ιζαμπέλα Βέμπερ και Τομ Κρεμπς, δύο καθηγητές Πανεπιστημίου και πρώην οικονομικοί σύμβουλοι της γερμανικής κυβέρνησης, διαπίστωσαν ότι οι πραγματικοί μισθοί βυθίστηκαν το 2022, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χρονιά μετά το 1950.

Υπολόγισαν συγκεκριμένα ότι οι πραγματικοί μισθοί, σε σύγκριση με τις προβλέψεις πριν από την κρίση, μειώθηκαν από τον Απρίλιο του 2022 έως τον Μάρτιο του 2023 κατά 4%, ενώ η παραγωγή κατά 4,1%. Αν συνυπολογιστεί και η ζημία που επέφερε στην παραγωγή η κρίση Covid, και η ενεργειακή αναστάτωση, τότε η πραγματική παραγωγή στο τέλος του 2023 ήταν περίπου 7% χαμηλότερη σε σχέση με την τάση της πριν από την κρίση. Οι δε πραγματικοί μισθοί ήταν αντίστοιχα (το 2023) 10% χαμηλότεροι σε σχέση με την προ κρίσης τάση τους.


Ο ηγέτης του κλάδου της χημικής βιομηχανίας στην Γερμανία, η BASF, ανακοίνωσε μείωση στα κέρδη και τις πωλήσεις για το 2023 και ήδη προχωρά σε περικοπές θέσεων εργασίας. «Βρισκόμαστε στη μέση μιας βαθιάς, μεγάλης κοιλάδας. Και δεν είναι ακόμα σαφές πόσο καιρό θα χρειαστούμε για να βγούμε», είπε ο πρόεδρος της Ένωσης Χημικής Βιομηχανίας (VCI), Μάρκους Στίλεμαν. Η κατάσταση αυτή συνδέεται άλλωστε με τη συρρίκνωση της δραστηριότητας του ιδιωτικού τομέα στη Γερμανία, που επιδεινώθηκε τον Φεβρουάριο.


Νοιάζεται κανείς για την κλιματική κρίση;

Μελέτησε κανείς τις συνέπειες στον πρωτογενή τομέα από τις απώλειες που προκάλεσε η κλιματική κρίση το 2023; Υπάρχουν σχέδια για την ενίσχυση των αγροτών που έχουν ξεσηκωθεί σε όλη την Ευρώπη; Πλην ελαχίστων ψυχρών ημερών, το 2024 δεν ζήσαμε κρύο, με τον φετινό Φλεβάρη να σπάει όλα τα κοντέρ και να αποδεικνύεται ο πιο θερμός μήνας των τελευταίων χρόνων!

Πλέον, ο φόβος όλων είναι οι καύσωνες που θα έρθουν αυτό το καλοκαίρι, και αν θα έχουν μεγαλύτερη ένταση και διάρκεια από το καλοκαίρι του 2023, που είχαμε μεγάλες καταστροφές στην αγροτική παραγωγή. Σύμφωνα με τον καθηγητή Φυσικής Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κ. Κώστα Καρτάλη, θα πρέπει να ανησυχούμε ειδικά στη Μεσογειακή ζώνη, για το γεγονός ότι η θερμοκρασία αυξάνεται ταχύτατα και τονίζει ότι είναι απαραίτητο οι πόλεις να θωρακιστούν με περισσότερο πράσινο, πιο θερμικά μονωμένα κτίρια.

Άλλωστε, όπως λέει, οι τουρίστες εξετάζουν και την ασφάλεια σε ακραία φαινόμενα πριν επιλέξουν τόπο διακοπών. Είδε κανείς την ελληνική κυβέρνηση να έχει κάποιο σχέδιο; Σχέδιο αναδασώσεων και λειτουργίας αποταμιευτήρων νερού για τις αγροτικές καλλιέργειες το καλοκαίρι; Ειλικρινά αναζητώ απαντήσεις, πώς και γιατί οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αδιαφορούν για τους κινδύνους στην πραγματική οικονομία, ρίχνοντας κοινωνικούς πόρους στην “πολεμική μηχανή”.


Ψάχνω για αντιδράσεις από τις ευρωπαϊκές βιομηχανικές ελίτ, που τα κέρδη τους θα συρρικνωθούν δραματικά από τον περιορισμό του διαθέσιμου εισοδήματος των πολιτών. Είναι τόσο πανίσχυρες και στην Ευρώπη οι πολεμικές βιομηχανίες και εξουσιάζουν καθοριστικά τα πολιτικά συστήματα; Φοβάμαι, πως όταν έχουμε τις απαντήσεις, ίσως, θα είναι αργά, διότι όπως έχει πει ο Αλμπερτ Αϊνστάιν: «Αν διεξαχθεί τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, ο τέταρτος θα γίνει με ρόπαλα»!



πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Οικονομικό σκάνδαλο πρώτου μεγέθους αποτελεί η ανακοίνωση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών να διανείμουν μερίσματα στους μετόχους τους. Διανομή μερισμάτων θα γίνει για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια και υποτίθεται ότι σηματοδοτεί την επιστροφή τους στην οικονομική βιωσιμότητα, με αδιάψευστο μάρτυρα τα μυθικά κέρδη που έχουν συγκεντρώσει τα δύο τελευταία χρόνια.

Κι η κερδοφορία τους είναι πράγματι αδιαμφισβήτητη: Όπως αναγράφεται στις οικονομικές καταστάσεις που δημοσίευσαν Alpha, Εθνική, Πειραιώς και Eurobank την τελευταία διετία κατέγραψαν κέρδη ρεκόρ που έφτασαν τα 7,5 δισ. ευρώ.

Αυτή ωστόσο είναι η μισή αλήθεια που, στη περίπτωσή μας ισοδυναμεί με ένα τεράστιο ψέμα! Γιατί οι τράπεζες διαφημίζουν κέρδη κι «επιστροφή στην κανονικότητα», με ένα μικρό αστερίσκο: Να μην καταβάλλουν τους φόρους που χρωστούν στο ελληνικό δημόσιο! Κι οι οφειλόμενοι φόροι στις 31 Δεκεμβρίου 2023 υπερέβησαν τα 19 δισ. ευρώ! Οι φόροι δηλαδή που οφείλουν, ξεπερνούν κατά πολύ τα κέρδη της διετίας.



Τα μερίσματα λοιπόν που ανακοίνωσαν οι τράπεζες ισοδυναμούν με σκάνδαλο για πολλούς λόγους:

Πρώτο, επειδή οι τραπεζίτες κάνουν πάρτι με δανεικά (τα οποία πολύ φοβόμαστε σύντομα θα αποδειχθούν κι αγύριστα). Αν πράγματι η ελληνική οικονομία «επέστρεψε στην κανονικότητα», τότε οι τέσσερις συστημικές τράπεζες ας επιστρέψουν κι αυτές στην κανονικότητα την οποία βιώνουν εκατομμύρια μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι και εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που πληρώνουν τους φόρους τους κανονικά. Στην περίπτωση του τραπεζικού καρτέλ έχουμε να κάνουμε με κραυγαλέα περίπτωση αθέμιτου ανταγωνισμού, μιας και πρόκειται όχι μόνο για ένα κλειστό επάγγελμα που έμεινε (μαζί με τα διυλιστήρια, εντελώς …τυχαία) στο απυρόβλητο από τα περίφημα μέτρα απελευθέρωσης των αγορών της Τρόικας αλλά συστημικά και με δικομματική συναίνεση απαλλάσσεται από την εκ των ων ουκ άνευ υποχρέωση που έχει κάθε οικονομικός δρων: να πληρώνει τους φόρους του! Το 2024 μάλιστα, βάσει του κρατικού προϋπολογισμού οι φόροι θα φτάσουν τα 63 δισ. από 57 δισ. που προέβλεπε ο προϋπολογισμός του 2023, θα αυξηθούν δηλαδή κατά 10%, την στιγμή που οι τράπεζες έχουν κηρύξει στάση φορολογικών πληρωμών!


Δεύτερο, τα μερίσματα αποτελούν σκάνδαλο επειδή αν οι τράπεζες κατέβαλλαν τους φόρους τους στο δημόσιο τότε -προφανώς, αν υπήρχε η πολιτική βούληση- η κοινωνική πολιτική θα μπορούσε να ξαναγεννηθεί. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της βλάβης που προκαλεί στην οικονομική ευρωστία του ελληνικού δημοσίου και της κοινωνίας το τραπεζικό «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» αρκούν ορισμένες συγκρίσεις. Για παράδειγμα, με βάση τον κρατικό προϋπολογισμό για το τρέχον έτος οι προϋπολογιζόμενες δαπάνες για νοσοκομειακή περίθαλψη ήταν 4,93 δισ. ευρώ. Αν επομένως πλήρωναν φόρους οι τραπεζίτες θα μπορούσε να ικανοποιηθεί το αίτημα των νοσοκομειακών γιατρών για διπλασιασμό του προσωπικού και των αμοιβών στα δημόσια νοσοκομεία, χωρίς να τίθεται το ερώτημα «από που θα βρεθούν τα λεφτά;». Από τις τράπεζες!

Τρίτο, η διανομή μερισμάτων στους μετόχους των τραπεζών αποτελεί σκάνδαλο επειδή οι τράπεζες έχουν ήδη στοιχίσει στους φορολογούμενους της χώρας 46 δισ. ευρώ, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μέσω των αλλεπάλληλων ανακεφαλαιοποιήσεων, χωρίς μάλιστα να υπολογίζεται η πρώτη «διάσωση» του 2008 επί κυβέρνησης Καραμανλή, με τα 28 δισ. ευρώ. Αν πράγματι οι τράπεζες αποχαιρέτησαν οριστικά και δια παντός, όπως διατείνονται οι διοικήσεις τους, την εποχή των ισχνών αγελάδων, τότε, γιατί δεν επιστρέφουν και στους φορολογούμενους τα λεφτά που οικειοποιήθηκαν την εποχή μάλιστα που η ανεργία, η φτώχεια και οι αυτοκτονίες έσπαγαν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο; Κι αν δεν μπορούσαν να επιστρέψουν τα χρήματα στο παρελθόν γιατί δεν το πράττουν τώρα, που εμφανίζουν κέρδη;

Τέταρτο, η διανομή μερίσματος αποτελεί σκάνδαλο επειδή τα δυσθεώρητα κέρδη είναι αποτέλεσμα καθαρής τοκογλυφίας: οφείλονται στα επιτόκια! Συγκεκριμένα, κατά την τελευταία διετία οι εμπορικές τράπεζες κάθε φορά που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανακοίνωσε αύξηση των επιτοκίων του ευρώ την ακολουθούσαν κατά πόδας, ακαριαία, σε ό,τι αφορά τα επιτόκια δανείων, αλλά σφύριζαν αδιάφορα σε ό,τι αφορά τα καταθετικά επιτόκια. Το αποτέλεσμα αυτής της ασυμμετρικής απόκρισης, όπως την χαρακτήρισε πρόσφατη, εξαιρετικά εμπεριστατωμένη, έρευνα του Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών ήταν να δημιουργηθεί ένας πληθωρισμός τραπεζικής απληστίας, «bankflation» όπως εύστοχα και ευρηματικά τον χαρακτήρισαν. Αποτέλεσμα αυτής της πρωτοφανούς διεύρυνσης του επιτοκιακού περιθωρίου είναι οι ελληνικές τράπεζες «να καταγράφουν ένα από τα υψηλότερα επιτόκια περιθωρίου, ξεπερνώντας κατά πολύ τη διάμεσο και τιμή της ευρωζώνης», βάσει της ίδιας ανάλυσης». Κατά συνέπεια, μερίσματα και κέρδη προέρχονται από την καταλήστευση των (αδύναμων να αντιδράσουν) πελατών τους.

Μέσα επιτόκια νέων καταθέσεων και δανείων σε ευρώ (ποσοστά % ετησίως)


Πηγή: Τράπεζα της Ελλάδας

Πέμπτο, η διανομή μερίσματος από το τραπεζικό καρτέλ συνιστά σκάνδαλο επειδή τα κέρδη προήλθαν λόγω της άσκησης μιας συσταλτικής πολιτικής δανειοδότησης που ισοδυναμούσε με πιστωτική ασφυξία, την ίδια ώρα που οι καταθέσεις έμεναν σταθερές αν δεν αυξάνονταν. Σύμφωνα με την Ενδιάμεση Έκθεση νομισματικής Πολιτικής του 2023, της Τράπεζας της Ελλάδας, «ο ετήσιος ρυθμός αύξησης της τραπεζικής χρηματοδότησης προς τις μη χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις τους πρώτους δέκα μήνες του 2023 κατέγραψε επιβράδυνση. Τα δάνεια προς τα νοικοκυριά εμφάνισαν εντονότερους ρυθμούς μείωσης κατά το ίδιο διάστημα. Ειδικότερα, τον Οκτώβριο του 2023, ο ετήσιος ρυθμός ανόδου των πιστώσεων προς τις Μη Χρηματοοικονομικές Επιχειρήσεις υποχώρησε σε 5%. Το δεκάμηνο Ιανουαρίου – Οκτωβρίου 2023 η μέση μηναία καθαρή ροή τραπεζικής χρηματοδότησης ήταν 79 εκ. ευρώ, έναντι 450 εκ. ευρώ το ίδιο διάστημα το 2022»! Αρκούμενες να κερδίζουν από την διαφορά του επιτοκίου οι τράπεζες σταμάτησαν να δανείζουν νοικοκυριά κι επιχειρήσεις!


Έκτο, η διανομή μερίσματος από τις τράπεζες αποτελεί οικονομικό σκάνδαλο επειδή η βελτίωση των οικονομικών τους καταστάσεων, σε εκείνο το τμήμα που δεν προέρχεται από την θεσμοθετημένη φοροαπαφυγή ή την τοκογλυφία, οφείλεται στο ξεφόρτωμα των κόκκινων δανείων στις θυγατρικές τους, τους λεγόμενους σέρβισερς. Το κόλπο των τραπεζών κάνει τα Greek statistics να μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια. Επί της ουσίας, πέρασαν τα δάνεια και πάλι σε δικές τους θυγατρικές, τις Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια κι Πιστώσεις, που διοικούνται από χρυσοκάνθαρα στελέχη τους, επιταχύνοντας το ξεσπίτωμα νοικοκυριών ή επιχειρήσεων μέσω πλειστηριασμών που, με νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, γίνονται ηλεκτρονικά έτσι ώστε να μην εμποδίζονται από κοινωνικές διαμαρτυρίες. Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, το πρώτο εξάμηνο του 2023 η αξία των υπό διαχείριση ανοιγμάτων τους έφτασε το ιλιγγιώδες ποσό των 89,4 δισ. ευρώ, ενώ το 2024 αναμένεται να υλοποιηθούν 10.000 πλειστηριασμοί! Μόνο που οι σέρβισερς έκαναν το «θαύμα» τους ακολουθώντας την πεπατημένη της επιβάρυνσης του δημοσίου. Αυτή την φορά μέσω εγγυήσεων που εξασφάλισαν από …απρόοπτα το πρόγραμμα τιτλοποιήσεων «Ηρακλής» και στο τέλος του 2023 ανέρχονταν σε 16,8 δισ. ευρώ. Πρόκειται για μια ωρολογιακή βόμβα που απειλεί την δημοσιονομική ισορροπία…


Πηγή: Οργανισμός Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους


Έβδομο, η διανομή μερισμάτων αποτελεί σκάνδαλο επειδή για μια ακόμη φορά συνοδεύεται από εναρμονισμένες πρακτικές που δείχνουν ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι το πιο σκληρό και υπεράνω κριτικής καρτέλ που έχει υπάρξει ποτέ επί ελληνικού εδάφους. Τα πάντα είναι προσυμφωνημένα και στην υγεία των κορόιδων – νοικοκυριών και επιχειρήσεων – με την Τράπεζα της Ελλάδας σε ρόλο άβουλου θεατή αν όχι ιδανικού συνεργάτη! Δεν έφταναν μόνο οι αδικαιολόγητες και πανομοιότυπες χρεώσεις και προμήθειες στις πιο διαφορετικές υπηρεσίες που προσφέρουν οι τράπεζες (με την κυβέρνηση ιδανικό πασαδόρο να επιβάλλει την υποχρεωτικότητά τους) έπρεπε να ανακοινώσουν την ίδια ακριβώς χρονιά και οι τέσσερις συστημικές τράπεζες ότι προχωρούν στην διανομή μερίσματος στους μετόχους τους!

Τέλος, η διανομή μερίσματος από τις τράπεζες έδειξε ότι η κερδοφορία των επιχειρήσεων δεν αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη της οικονομίας. Η περίπτωση των τραπεζών έδειξε ότι η κερδοφορία τους συντελέστηκε σε βάρος του ελληνικού λαού και της ελληνικής δημόσιας και ιδιωτικής οικονομίας. Προς επίρρωση οι μονοπωλιακά καθορισμένες χρεώσεις και τα επιτόκια, τα 46 δισ. ευρώ των διασώσεων, τα 19 δισ. ευρώ της αναβαλλόμενης φορολογίας, τα 17 δισ. ευρώ των εγγυήσεων του προγράμματος Ηρακλής και η απροθυμία τους να δανειοδοτήσουν νοικοκυριά κι επιχειρήσεις… Κι έπεται συνέχεια!




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


από M. K. Bhadrakumar / 16/3/24 

Μετά την επαίσχυντη ήττα της στους Ναπολεόντειους Πολέμους, η Γαλλία βρέθηκε στη δύσκολη κατάσταση χωρών στριμωγμένων ανάμεσα σε δύο μεγάλες δυνάμεις. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γαλλία διόρθωσε αυτή την κατάσταση σχηματίζοντας έναν άξονα με τη Γερμανία στην Ευρώπη.

Παγιδευμένη σε μια παρόμοια κατάσταση, η Βρετανία προσαρμόστηκε σε έναν δευτερεύοντα ρόλο βασιζόμενη στην αμερικανική ισχύ σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά η Γαλλία δεν εγκατέλειψε ποτέ την προσπάθειά της να ανακτήσει τη δόξα της ως παγκόσμια δύναμη και συνεχίζει να εργάζεται πάνω σε αυτό.

Η αγωνία των Γάλλων είναι κατανοητή καθώς οι πέντε αιώνες δυτικής κυριαρχίας στην παγκόσμια τάξη πλησιάζουν στο τέλος τους. Αυτή η κατάσταση καταδικάζει τη Γαλλία σε μια διπλωματία συνεχώς σε δανεικό χρόνο, διανθισμένη με ξαφνικές εξάρσεις ακτιβισμού.

Αλλά για να είναι ο ακτιβισμός προσανατολισμένος στα αποτελέσματα, πρέπει να υπάρχουν προϋποθέσεις όπως η δημιουργία προφίλ ομοϊδεατών ακτιβιστικών ομάδων, ηγετών, συνεργατών, υποστηρικτών και συμπαθούντων - και, το πιο σημαντικό, υποστήριξη και υλικοτεχνική υποστήριξη. Διαφορετικά, ο ακτιβισμός μοιάζει με επιληπτικές κρίσεις, μια ανίατη ασθένεια του νευρικού συστήματος.

Οι ευτυχισμένες μέρες του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν στη διεθνή διπλωματία έληξαν με την πρόσφατη διάλυση του γαλλογερμανικού άξονα στην Ευρώπη, η οποία χρονολογείται από τις Συνθήκες της Ρώμης το 1957. Ενώ το Βερολίνο έχει κάνει τον διατλαντικό δόγμα της εξωτερικής πολιτικής του, το βάρος της Γαλλίας στις ευρωπαϊκές υποθέσεις έχει μειωθεί.

Το διακύβευμα της συνάντησης συμφιλίωσης της Παρασκευής είναι υψηλό, καθώς ο Macron ταξιδεύει στο Βερολίνο για να συναντηθεί με τον καγκελάριο Olaf Scholz, ο οποίος όχι μόνο τον σνόμπαρε αποκλείοντας τη χρήση χερσαίων στρατευμάτων από ευρωπαϊκές χώρες στον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά έχει επίσης επιδεινώσει το πρόβλημα των πυραύλων του Τaurus υποστηρίζοντας ότι θα περιλαμβάνει την αποστολή γερμανικού προσωπικού για την υποστήριξη της Ουκρανίας. το οποίο, όπως ανακοίνωσε την Τετάρτη στην Bundestag, είναι απλώς «εκτός συζήτησης» όσο παραμένει καγκελάριος.

Φυσικά, αυτό δεν είναι για να επικρίνουμε την τρομερή διάνοια του Macron - όπως όταν είπε σε μια ωμή συνέντευξη στα τέλη του 2019 στο περιοδικό The Economist ότι η Ευρώπη ήταν «στο χείλος του γκρεμού» και έπρεπε να αρχίσει να σκέφτεται τον εαυτό της στρατηγικά ως γεωπολιτική δύναμη, αλλιώς «δεν είναι πλέον κύριος του πεπρωμένου μας». Η προφητική παρατήρηση του Μακρόν προηγήθηκε του πολέμου στην Ουκρανία κατά τρία χρόνια.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Marianne, η οποία πήρε συνέντευξη από αρκετούς Γάλλους στρατιώτες, ο στρατός πιστεύει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει ήδη χαθεί ανεπανόρθωτα. Η Marianne παραθέτει τα λόγια ενός ανώτερου Γάλλου αξιωματικού που δηλώνει χλευαστικά: «Μην κάνετε κανένα λάθος με τους Ρώσους, είμαστε ένας στρατός από μαζορέττες» και η αποστολή γαλλικών στρατευμάτων στο ουκρανικό μέτωπο απλά δεν θα ήταν «λογική». Στο Ελιζέ, ένας ανώνυμος σύμβουλος είπε ότι ο Μακρόν «ήθελε να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα. . . (με) λέξεις μεγέθους χιλιοστού και βαθμονομημένες».

Η Natacha Polony, αρχισυντάκτρια της Marianne, έγραψε: «Δεν πρόκειται πλέον για τον Εμανουέλ Μακρόν ή τις ανδροπρεπείς στάσεις του μικρού αφεντικού του. Δεν πρόκειται πλέον καν για τη Γαλλία ή την αποδυνάμωσή της από τυφλές και ανεύθυνες ελίτ. Το ζήτημα είναι αν θα δεχτούμε συλλογικά να πάμε στον πόλεμο σαν υπνοβάτες. Ένας πόλεμος που κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι θα περιοριστεί ή θα περιοριστεί.Πρόκειται για το αν είμαστε πρόθυμοι να στείλουμε τα παιδιά μας να πεθάνουν επειδή οι ΗΠΑ επέμειναν στη δημιουργία βάσεων στα σύνορα της Ρωσίας».
Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί ο Μακρόν το κάνει αυτό, φτάνοντας στο σημείο να συγκεντρώσει έναν «συνασπισμό των προθύμων» στην Ευρώπη. Αρκετές εξηγήσεις είναι πιθανές, ξεκινώντας από τη στάση του Macron, ο οποίος προσπαθεί να κερδίσει πολιτικούς πόντους με χαμηλότερο κόστος, υποκινούμενος από προσωπικές φιλοδοξίες και ενδοευρωπαϊκές τριβές με το Βερολίνο.

Αλλά μέχρι πρόσφατα, ο Macron ήταν υπέρ του διαλόγου με τη Μόσχα. Η αντίληψη στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, συμπεριλαμβανομένης της Μόσχας, είναι ότι ο Macron προσπαθεί να πάει την κρίση στην Ουκρανία σε ένα νέο επίπεδο ανακοινώνοντας δημόσια την ανάπτυξη δυτικών δυνάμεων μάχης κατά της Ρωσίας, η οποία είναι μια προφανής πολιτική χειραγώγηση.

Στο γεωπολιτικό μέτωπο, ο Μακρόν, ο οποίος πριν από λίγο καιρό ζήτησε διάλογο με τη Μόσχα και προσέφερε τη διαμεσολάβησή της, ο οποίος έκανε την περίφημη διακήρυξη μιας «Μεγάλης Ευρώπης» το 2019 και ο οποίος διατηρεί επαφές με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν δίστασε να επικαλεστεί τη διπλωματία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να αποφύγει την ταπείνωση της Μόσχας. Στη συνέχεια, ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο, επικαλέστηκε τη «βέβαιη ήττα» της Ρωσίας στην Ουκρανία, κλήθηκε να αποφύγει την «ταπείνωση» της Μόσχας, η οποία επανειλημμένα τόνισε την προσκόλλησή της στη διπλωματική μήτρα που αποδίδεται στον Σαρλ ντε Γκωλ, ο οποίος ανέθεσε στη Γαλλία τον ρόλο της «γέφυρας μεταξύ Ανατολής και Δύσης», έχει κλίνει στο άλλο άκρο μιας σκληρής ευρωατλαντικής ρητορικής.

Αυτή η τρομακτική ασυνέπεια μπορεί να θεωρηθεί ότι απορρέει μόνο από τη δυσμενή πορεία των γεγονότων στο σενάριο της ουκρανικής κρίσης, με την προοπτική μιας ρωσικής ήττας στον πόλεμο να μην είναι πλέον ούτε στο ελάχιστο κατανοητή και να αντικαθίσταται από την αυξανόμενη πιθανότητα ότι η ειρήνη μπορεί τελικά να επιτευχθεί μόνο με τους όρους της Ρωσίας. Με άλλα λόγια, η δυναμική ισχύος στην Ευρώπη αλλάζει δραματικά, γεγονός που, φυσικά, έχει αντίκτυπο στις φιλοδοξίες του Macron να «ηγηθεί της Ευρώπης».

Εν τω μεταξύ, οι ρωσο-γαλλικές σχέσεις έχουν επίσης βιώσει μια φάση έντονου ανταγωνισμού και αντιπαλότητας - ακόμη και αντιπαράθεσης - σε διάφορους τομείς. Για αρχή, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Stéphane Sejournet δήλωσε σε συνέντευξή του στη Le Parisien τον Ιανουάριο ότι η νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία θα είχε ως αποτέλεσμα η Μόσχα να ελέγχει το 30% των παγκόσμιων εξαγωγών σιταριού. Για το Παρίσι, διακυβεύεται η βιωσιμότητα ενός από τους βασικούς τομείς της γαλλικής εθνικής οικονομίας.

Η γαλλική γεωργία χαρακτηρίζεται από μια ιστορία που ξεκίνησε με τους Γαλάτες το 2000 π. Χ. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι στη σύγχρονη ιστορία, η Γαλλική Επανάσταση του 1789, η οποία ανέτρεψε όλες τις πτυχές της γαλλικής κοινωνικής τάξης και οδήγησε στην κατάργηση των προνομίων των ανώτερων τάξεων, ήταν επίσης μια γεωργική επανάσταση, η οποία επέτρεψε μια ευρεία αναδιανομή της γης. Αρκεί να πούμε ότι η προσήλωση των Γάλλων στη γεωργία τους είναι πολύ ισχυρή.

Σήμερα, τα αφρικανικά κράτη αλλάζουν τη δομή των εισαγωγών σιτηρών λόγω των τεχνικών κανονισμών που εισήγαγε η Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο της πράσινης ατζέντας της και, ως εκ τούτου, οι γάλλοι αγρότες αντιμετωπίζουν αυξανόμενο κόστος, για να μην αναφέρουμε την επικείμενη απώλεια περιφερειακού μεριδίου αγοράς προς όφελος της Ρωσίας.

Αυτό προστίθεται στην πρόσφατη πρόοδο της Ρωσίας στις εξαγωγές όπλων στην αφρικανική ήπειρο. Επίσης, σε πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο, η Γαλλία έχει χάσει έδαφος από τη Ρωσία στην πλούσια σε πόρους περιοχή του Σαχέλ, η οποία είναι παραδοσιακά η πρώην αποικία και παιδική χαρά της. Το γεγονός είναι ότι οι νεοαποικιακές στρατηγικές της Γαλλίας στην Αφρική επικρίνονται όλο και περισσότερο, αλλά το Παρίσι προτιμά να κατηγορεί τη ρωσική ομάδα Wagner, η οποία έχει έρθει για να καλύψει το κενό ασφαλείας στην περιοχή του Σαχέλ, ενώ οι αντιγαλλικές δυνάμεις έχουν αναλάβει την εξουσία σε πολλές χώρες ταυτόχρονα - το Μάλι. Νίγηρας, Μπουρκίνα Φάσο, Τσαντ, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.

Σύμφωνα με τις καλύτερες γεωπολιτικές παραδόσεις, η Γαλλία έχει αρχίσει να προβαίνει σε αντίποινα σε περιοχές ευαίσθητες στα ρωσικά συμφέροντα – Αρμενία, Μολδαβία και Ουκρανία – όπου η ρωσική στρατιωτική παρουσία βρίσκεται στο στόχαστρο της Γαλλίας. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η Ουκρανία είναι το πιο στρατηγικό έδαφος όπου ο Macron ελπίζει να ενισχύσει τη γαλλική παρουσία.

Μέσω αυτού, ο Macron ελπίζει να προωθήσει τις φιλοδοξίες του για ηγεσία στην Ευρώπη ως πλοηγός της στρατηγικής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ σε ένα ευρύ τόξο που εκτείνεται από την αφρικανική ήπειρο έως την Υπερκαυκασία, μέσω της Μεσογείου και ενδεχομένως μέχρι το Αφγανιστάν.

Όλα αυτά συμβαίνουν στο πλαίσιο μιας αναπόφευκτης απόσυρσης των ΗΠΑ από την Ευρώπη, καθώς η περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού βγαίνει εκτός ελέγχου και η σιγοβράζουσα αντιπαλότητα με την Κίνα γίνεται ένα πάθος για την Ουάσιγκτον. Ταυτόχρονα, η επιβλητική παρουσία της Ρωσίας στην Ευρώπη αρχίζει να γίνεται έντονα αισθητή, καθώς καθιερώνεται ως η κορυφαία στρατιωτική και οικονομική δύναμη στον στρατηγικό χώρο μεταξύ Βανκούβερ και Βλαδιβοστόκ.
Σήμερα, το παράδοξο είναι ότι ο τότε Ρώσος πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ είχε ήδη προτείνει μια νομικά δεσμευτική πανευρωπαϊκή συνθήκη ασφαλείας το 2008, η οποία θα ανέπτυσσε μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη, που θα περιλάμβανε την αναμόρφωση των υφιστάμενων θεσμών και τη δημιουργία νέων θεσμών και κανόνων που ρυθμίζουν τις σχέσεις ασφαλείας στην Ευρώπη σε έναν ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο που εκτείνεται προς τα ανατολικά «από το Βανκούβερ έως το Βλαδιβοστόκ».

Δυστυχώς, οι Ηνωμένες Πολιτείες ενθάρρυναν τους Ευρωπαίους να δουν την « πρωτοβουλία Μεντβέντεφ » ως παγίδα για να αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ, τον ΟΑΣΕ, την ΕΕ και άλλους ευρωπαϊκούς φορείς και να απορρίψουν αυτή την υπέροχη ιδέα που θα είχε σταθερά αγκυροβολήσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή σε δεσμευτική αρχιτεκτονική ασφάλειας.



* Ο M.K. BHADRAKUMAR, είναι διεθνούς φήμης δημοσιολόγος, υπηρέτησε επί μακρόν στην διπλωματική υπηρεσία της Ινδίας, μεταξύ άλλων και ως πρεσβευτής στην ΄Αγκυρα και αρθρογραφεί στην Ιστοσελίδα Indian Punch line και στους Asia Times.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Κώστα Λαπαβίτσα

Πολύς λόγος – ξανά – για τη Μεταπολίτευση τις τελευταίες μέρες.

Στο σχετικό συνέδριο της Καθημερινής μαζεύτηκε το ανώτατο πολιτικό προσωπικό και η τεχνοκρατική ηγεσία της χώρας – πρωθυπουργοί, υπουργοί, καθηγητές – και αποφάνθηκε για τα πενήντα χρόνια που πέρασαν.

Πιο ανούσια και κενή ιδεών μάζωξη δύσκολο να φανταστεί κανείς.

Πάνω κάτω όλοι είπαν το ίδιο πράγμα. Γενικώς είμαστε επιτυχημένοι γιατί ανήκουμε στην ΕΕ, αποφύγαμε την απόλυτη καταστροφή με την έξοδο από το ευρώ, είμαστε στο ΝΑΤΟ και η δημοκρατία μας είναι ισχυρή. Έχουμε βέβαια κάποια προβλήματα γιατί η οικονομική απόδοση της χώρας δεν ήταν καλή. Ο λόγος όμως είναι ότι δεν εκμεταλλευτήκαμε τις μεγάλες ευκαιρίες που μας προσφέρει η ΕΕ και η ΟΝΕ, κι αυτό επειδή δεν έχουμε συναίνεση και κυριάρχησε ο τρισκατάρατος «λαϊκισμός». Αν ανασκουμπωθούμε θα λύσουμε το πρόβλημα γιατί συνεχίζουμε να έχουμε τεράστιες δυνατότητες.

Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτόν τον χυλό;

Η Ελλάδα βρίσκεται σε αναπτυξιακό τέλμα, οι ταξικές αντιθέσεις είναι σιωπηλές αλλά έχουν γίνει οξύτατες, η γεωπολιτική θέση της χώρας είναι εξαιρετικά αδύναμη. Την ίδια ώρα το ανώτατο στρώμα της χαριεντίζεται αυτάρεσκα. Καθώς μάλιστα η φούσκα Μητσοτάκη – κυρίως στα ακίνητα – έχει δημιουργήσει μια πλασματική αίσθηση ευημερίας, κολυμπούν ευχάριστα στις φαντασιώσεις τους.

Αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρό και επίμονο πράγμα. Κι επειδή μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, καλό είναι να κάνουμε μια σύγκριση της οικονομικής πορείας της χώρας μας με αυτή της Τουρκίας την ίδια μακρά ιστορική περίοδο.

Ο πιο πρόσφορος τρόπος είναι να συγκρίνουμε το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν των δύο χωρών.

Ελλάδα, Τουρκία: ΑΕΠ, σε σταθερά δολάρια του 2015


Πηγή: Στοιχεία Παγκόσμιας Τράπεζας. Οι μονάδες είναι: (Ε+11)=100δις και (Ε+12)=1τρις.


Τι μας δείχνει ο Πίνακας; Συνοπτικά, Ελλάδα και Τουρκία αναπτύσσονταν με παρόμοιους ρυθμούς από το 1960 μέχρι την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του 1973-74. Το ΑΕΠ τους ήταν πολύ κοντά.

Δηλαδή, το οικονομικό μέγεθος της Τουρκίας δεν ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας και δεδομένου ότι ο τουρκικός πληθυσμός ήταν πολύ μεγαλύτερος, το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν τριπλάσιο ή και τετραπλάσιο του τουρκικού.

Τα πράγματα άρχισαν σιγά-σιγά να αλλάζουν μετά την πετρελαϊκή κρίση, αλλά η διαφορά έγινε εμφανής μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΕ το 1981. Η χώρα μας μπήκε σε μακρά περίοδο ιστορικής στασιμότητας. Στην Τουρκία παρατηρήθηκε εκτίναξη χωρίς προηγούμενο.

Το πλέον εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι η τουρκική εκτίναξη έγινε ακόμη εντονότερη μετά την τεράστια παγκόσμια κρίση του 2007-9. Την περίοδο αυτή η κυβέρνηση Ερντογάν εφάρμοσε πολιτικές που θεωρήθηκαν «ανορθόδοξες», δηλαδή δεν έκανε αυτό που της ζητούσε το ΔΝΤ και η κυρίαρχη οικονομική σκέψη της Δύσης, εφαρμόζοντας λιτότητα και υψηλά επιτόκια. Την ίδια περίοδο η Ελλάδα εφάρμοσε κατά γράμμα τις οδηγίες του ΔΝΤ, ώστε να παραμείνει με νύχια και με δόντια στην ΟΝΕ.

Το αποτέλεσμα είναι ορατό δια του γυμνού οφθαλμού. Πλέον, το τουρκικό ΑΕΠ είναι ίσως και πενταπλάσιο του ελληνικού. Και παρά τη μεγάλη αύξηση του πληθυσμού, το τουρκικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι σήμερα κοντά στο ελληνικό, ιδίως μάλιστα αν υπολογιστεί στην βάση της αγοραστικής δύναμης.

Δεν ισχυρίζεται κανείς βέβαια ότι ο τουρκικός καπιταλισμός δεν αντιμετωπίζει προβλήματα. Και πολλά και μεγάλα είναι, όπως ο πληθωρισμός και η συνεχής πίεση στα διεθνή αποθεματικά. Αλλά η ιστορική επιτυχία είναι αδιάψευστη. Αυτή είναι η παραγωγική βάση πάνω στην οποία η Τουρκία συμπεριφέρεται σήμερα ως περιφερειακή υπερδύναμη και κοιτάει την Ελλάδα υποτιμητικά.

Η ανάπτυξη είναι εξαιρετικά σύνθετη διαδικασία και οι λόγοι της γιγαντιαίας πλέον απόκλισης της Τουρκίας από την Ελλάδα είναι πολλοί. Εύκολα όμως μπορούμε να καταδείξουμε έναν πολύ βασικό λόγο, χωρίς τις κενές φλυαρίες περί συναίνεσης, «λαϊκισμού» και τα παρόμοια που ακούστηκαν στο συνέδριο.

Ανάπτυξη χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχει. Ο επόμενος πίνακας μας δείχνει τις επενδύσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ μετά το 1960.

Ελλάδα, Τουρκία: Επενδύσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ


Πηγή: Στοιχεία Παγκόσμιας Τράπεζας.


Τι βλέπουμε; Τα χρόνια που το ΑΕΠ των δύο χωρών ήταν κοντά, οι ελληνικές επενδύσεις ήταν αναλογικά πολύ υψηλότερες από τις τουρκικές. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, έπεσαν απότομα και μετά στην ουσία βρέθηκαν να λιμνάζουν ως ποσοστό του ΑΕΠ μέχρι τη μεγάλη κρίση του 2007-9. Ακολούθησε πλήρης καταστροφή, με τις επενδύσεις να βρίσκονται σε τραγικά χαμηλό σημείο μέχρι σήμερα.

Αντίθετη είναι η πορεία της Τουρκίας. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και κυρίως στα χρόνια του Ερντογάν, οι επενδύσεις ήταν σημαντικότατες. Για να γίνει η διαφορά ευκολότερα αντιληπτή, δεδομένου ότι το τουρκικό ΑΕΠ είναι πλέον πολλαπλάσιο του ελληνικού, οι συνολικές ετήσιες επενδύσεις στην Τουρκία σήμερα είναι περίπου ίσες σε αξία με ολόκληρο το ελληνικό ΑΕΠ. Ό,τι εμείς παράγουμε σε ένα χρόνο, οι Τούρκοι το επενδύουν.

Με δυο λόγια, βασικός υπεύθυνος για την ιστορική αποτελμάτωση της χώρας μας είναι η αστική της τάξη και η επενδυτική της απραξία. Δεδομένου του τι γίνεται στην Τουρκία, η απόσταση θα μεγαλώσει κι άλλο.

Αντί να συζητήσουν αυτή τη σκληρή πραγματικότητα, οι σοφές κεφαλές του συνεδρίου της Καθημερινής, αντάλλαξαν συγχαρητήρια για τις μεγάλες επιτυχίες τους. Καμία αντίληψη του ιστορικού αδιεξόδου στο οποίο έχει οδηγηθεί η χώρα. Αλλά είναι κανόνας όταν μια κοινωνική τάξη χάνει το ιστορικό τρένο να αρχίζει να εθελοτυφλεί και να βαυκαλίζεται.

Η Ελλάδα είναι πλέον στο παγκόσμιο οικονομικό περιθώριο και δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι με την οικονομική πολιτική που ακολουθεί θα ξεφύγει. Χρειάζεται επειγόντως δημόσια συζήτηση με ρεαλιστικούς όρους για μια νέα οικονομική πορεία, η οποία σίγουρα θα περιλαμβάνει στοχευμένη πολιτική δημοσίων επενδύσεων και σύγκρουση με την ΕΕ. Το ανώτατο κοινωνικό στρώμα είναι εμφανώς ανίκανο να την κάνει. Πρέπει να κινητοποιηθούν άλλες δυνάμεις, κοινωνικές, πολιτικές και πνευματικές.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)