Η εξάρτηση των “ανεξάρτητων”

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Με αφορμή την εκδήλωση που οργάνωσε προ ημερών η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ , στο θέατρο ΚΑΠΑ της Περαίας, με ομιλητές τον ήρωα Μανώλη Γλέζο και τον άξιο καθηγητή του ΑΠΘ Άρι Καζάκο  και, εξ αιτίας της παραίνεσης του Μανώλη Γλέζου να προσχωρήσει  η εν λόγω πρωτοβουλία στο ΣΥΡΙΖΑ, σαν μία νέα συνιστώσα του, νομίζω πως είναι καιρός να ορίσουμε την έννοια της “ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ”, την οποία πολλοί αγάπησαν τελευταίως, (μετά την υιοθέτησή της από τον Μίκη Θεοδωράκη για την ονομασία του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών (ΚΑΠ), της γνωστής “ΣΠΙΘΑ”), αλλά λίγοι την εννοούν με το περιεχόμενο που έχει στην παρούσα συγκυρία και το οποίο της έδωσε ο ΜΘ μέσα από μία 40σέλιδη διακήρυξη.

Με δύο λόγια, το περιεχόμενο της έννοιας αυτής, σαν πολιτικός προσδιορισμός μίας ομάδας πολιτών, σημαίνει και δηλώνει την ανεξαρτησία από σύσσωμο (χωρίς καμία εξαίρεση) το πολιτικό κατεστημένο και τους μηχανισμούς λειτουργίας του.

“Πολιτικό κατεστημένο”, στη συνείδηση της συντριπτικής  πλειοψηφίας της Ελληνικής κοινωνίας (σύμφωνα με όλες τις έγκυρες δημοσκοπήσεις των τελευταίων ετών), αποκαλείται, από τον λαό, απαξιωτικά και “κομματοκρατία”  και του αποδίδεται η μομφή του μοναδικού και μεγάλου ενόχου του εγκλήματος της κοινωνικής φτώχειας και της κρατικής πτώχευσης που βιώνει παραπαίουσα η Ελληνική κοινωνία.

Το πολιτικό αυτό κατεστημένο, έχει ονόματα. Τα γνωστά σε όλους μας ονόματα (ταμπέλες) ΟΛΩΝ των κομμάτων της Βουλής και τα ονοματεπώνυμα του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί τις επιδιώξεις των κομμάτων αυτών, συνθέτοντας έτσι το κάδρο της επαίσχυντης κομματοκρατίας, δηλαδή της πολιτικής νοοτροπίας και πρακτικής που προτάσσει πάντοτε το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος.

Η κοινωνία έχει καταλάβει πολύ καλά ότι αυτή η νοοτροπία  είναι που έφερε τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα, δηλαδή στην απόλυτη καταστροφή.

Βέβαια, η συμμετοχή στο τεράστιο αυτό έγκλημα, δεν επιμερίζεται το ίδιο στους πρωταγωνιστές του και στους κομπάρσους του. Σ' αυτούς που στραγγάλιζαν το θύμα (την Ελληνική κοινωνία) με τα ίδια τα χέρια τους (ΝΔ και Πα.Σο.Κ) και σ' αυτούς (“Αριστερά”) που “κράταγαν τσίλιες”, κρατώντας την Αλήθεια μακρυά από τον λαό, κοιμίζοντάς τον με παραμύθια (όπως αποδείχθηκαν)της συμφοράς .

Το πρόβλημα, όμως, του λαού αυτή τη στιγμή, δεν είναι ο επιμερισμός της ενοχής όλων αυτών που μας έχουν οδηγήσει στο σημερινό άθλιο αδιέξοδο της κατοχής μας και που μας έχουν επιβάλλει τη “Διεθνή του Χρήματος”, με τους ενδεδυμένους την πολιτική τήβενο Ευρωπαίους υπαλλήλους της, (υπουργούς και πρωθυπουργούς) μαζί με τους γηγενείς, δικούς μας.

Το πρόβλημά μας είναι η απόδρασή μας από αυτή την αιχμαλωσία.

Αυτήν, είναι σίγουρο πως δεν θα την πετύχουμε ποτέ, αν εμφυλλοχωρήσουν στον αγώνα μας αυτόν, οι ίδιες δυνάμεις του κατεστημένου, φορείς της  ίδιας νοοτροπίας, που μας οδήγησε εδώ.

Δεν μπορούμε, λοιπόν, (εμείς οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ πολίτες, σε οποιοδήποτε κίνημα κι αν ανήκουμε) να αφήσουμε αυτές τις δυνάμεις να περάσουν στις τάξεις μας, κρατώντας την ταμπέλα της Ανεξαρτησίας, την έννοια της οποίας δεν εννοούν, όπως εμείς.

Οι ημι-ανεξάρτητοι, μπορεί να αποβούν πιό επικίνδυνοι για την νικηφόρα έκβαση του αγώνα μας από τους “απέναντι”. Και, η σοβαρότητα της κατάστασης δεν επιτρέπει ημίμετρα.

Η αιχμαλωσία την οποία μας έχουν επιβάλλει, είναι η μεγάλη ευκαιρία να αποκαταστήσουμε μία πραγματικά ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, και να απελευθερωθούμε από τους χονδρεμπόρους της λαϊκής βούλησης, τους “Μαυρογυαλούρους” του κομματισμού.

Αν το επιτρέψουμε, ο αγώνας για οριστική απαλλαγή από το “βαθύ κράτος” της κομματοκρατίας, κινδυνεύει να νοθευτεί, να λοξοδρομήσει, να χαθεί σ' έναν αρρωστημένο συμβιβασμό και η συνέχεια (για την Ελληνική κοινωνία) θα είναι ακόμη χειρότερη.

Με αυτή τη σκέψη, ο ορισμός της  πολιτικής “Ανεξαρτησίας” (που αναφέρεται στην αρχή αυτού του σημειώματος) η οποία προκύπτει από τη συγκυρία της διολίσθησης της Δημοκρατίας μας σε μία κομματοκρατούμενη Ολιγαρχία (πολιτική και οικονομική), φαίνεται πως είναι απαραίτητο να εμπεδωθεί από όλους όσους θέλουμε να ανατρέψουμε αυτό το καθεστώς και να αποκαταστήσουμε τη λειτουργία της Δημοκρατίας.

Κανένας δεν μπορεί να περιορίσει κάποιον να αυτοαποκαλείται όπως θέλει. Εδώ, είδαμε κι ακούσαμε τον ΓΑΠ να αυτοαποκαλείται “αξιόπιστος”, μετά από κάθε αποκαλυπτόμενο ψεύδος του, είδαμε κι ακούσαμε τον Σαμαρά να αυτοαποκαλείται “πατριώτης”, αμέσως μετά τη συνυπογραφή του στην παραχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας επί του πλέον ζωτικού εθνικού χώρου, αυτού της Οικονομίας, είδαμε κι ακούσαμε πολλά και διάφορα.

Κανένας όμως δεν μπορεί να περιορίσει κι εμάς από την προστασία της ταυτότητας “Ανεξάρτητοι” που θέλουμε να έχουμε, προκειμένου να συσπειρώσουμε όλες τις δυνάμεις που υπάρχουν, συμφωνούν και ζητούν την “εκ βάθρων” ανατροπή αυτού του ένοχου συστήματος και των μηχανισμών του. Χωρίς ημίμετρα και εξαιρέσεις, χωρίς ημι-ανεξαρτησία και ημι-δημοκρατία.