Να και η Χριστουγεννιάτικη ιστορία που βραβεύτηκε, από τη Β' τάξη, στο Γυμνάσιο Περαίας. Είναι της μαθήτριας Θεόκλειας Γκατζιανίδου: "Το Αλικάκι και το αστεράκι". Χαρείτε την!!!

Το Αλικάκι και το αστεράκι

Το Αλικάκι είναι ένα μικρό κοριτσάκι που ζει με τους γονείς της σε ένα διαμέρισμα στην Θεσσαλονίκη. Πάντα άρεσαν τα Χριστούγεννα στο Αλικάκι. Όχι όμως για τα δώρα, ούτε για το χιόνι, ούτε και για τους πολλούς φίκους και συγγενείς που μαζεύονταν σπίτι. Τα αγαπούσε γιατί κάθε φορά που η μαμά της στόλιζε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, έβρισκε την ευκαιρία να παίξει με ένα μικρό ξύλινο αστεράκι που κρέμονταν στα κάτω, κάτω κλαδιά του δέντρου.
Το αγαπούσε πολύ αυτό το αστεράκι, γιατί της το είχε κάνει δώρο η μαμά της στα πρώτα της Χριστούγεννα. Όμως και το αστεράκι αγαπούσε πολύ το Αλικάκι και περίμενε με ανυπομονησία τα Χριστούγεννα για να παίξουνε μαζί όπως πάντα.
Τα χρόνια περνούσαν και το Αλικάκι μεγάλωνε, ώσπου έγινε πια Αλίκη. Έτσι δεν ενδιαφερόταν πια για το μικρό αστεράκι που αγαπούσε τόσο πολύ μικρή. Ήθελε μόνο να πηγαίνει για ψώνια και να κάνει πατινάζ στο παγοδρόμιο.
Καθώς πλησίαζαν τα Χριστούγεννα η αγωνία και η ανυπομονησία του αστεριού για να δει το Αλικάκι μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Ο καιρός έφτασε και τα στολίδια βγήκαν από την αποθήκη. Η μητέρα της Αλίκης τη φώναξε να βοηθήσει με το στολισμό στου δέντρου, όμως η Αλίκη δεν μπορούσε να τη βοηθήσει γιατί είχε να πάει για ψώνια με τις φίλες της.
Η μητέρα της στόλισε το δέντρο μαζί με το μικρό της αδερφό και έβαλε το αστεράκι στην ίδια θέση όπως πάντα. Η Αλίκη γύρισε σπίτι, όμως ούτε μια ματιά δεν έριξε στο αστεράκι που την περίμενε εκεί γεμάτο αγάπη. Αντίθετα πήγε να δοκιμάσει τα καινούρια της ρούχα. Το αστεράκι το είδε αυτό και πληρώθηκε βαθιά . Άρχισε λοιπόν να κλαίει με λυγμούς τόσο δυνατά που η μητέρα του, το άστρο της κορυφής, κατέβηκε να το παρηγογήσει.
-Μην κλαίς αστράκι μου, μην κλαίς… θα ΄ρθει, όταν τελειώσει τη δουλειά της. Θα ΄ρθει και θα σου πει ιστορίες όπως κάθε φορά.
-Όχι, μανούλα, δεν θα ΄ρθει, δε μ΄ αγαπάει πια.
-Τι λες μικρούλι μου και βέβαια σ΄ αγαπάει ακόμα. Ποιος δε σ΄αγαπάει εσένα τόσο γλυκός που είσαι;
Το αστεράκι όμως δεν πείθονταν και συνέχιζε να κλαίει.
Οι μέρες πέρασαν και η Αλίκη δεν πήγε ποτέ να δει το αστεράκι της. Η Πρωτοχρονιά έφτασε και τα δώρα μπήκαν κάτω από το δέντρο. Το αστεράκι ήταν πολύ απελπισμένο και έτσι αποφάσισε να κάνει μια τελευταία προσπάθεια, να πέσει πάνω στο δώρο της Αλίκης, για να της θυμίσει τα όμορφα Χριστούγεννα που πέρασαν μαζί.
Έτσι, λοιπόν όταν κόντευαν μεσάνυχτα κουνήθηκε μια, δυο φορές μπρος-πίσω και κατάφερε να προσγειωθεί πάνω στο δώρο της Αλίκης.
Το ρολόι χτύπησε δώδεκα, όλοι αγκαλιάστηκαν, είπαν χρόνια πολλά και πήγαν να ανοίξουν τα δώρα τους. Η Αλίκη έσκυψε πάνω από το δικό της και είδε το αστεράκι. Το πήρε και το κρέμασε στο κλαδί του χωρίς καν να το σκεφτεί. Όμως το αστεράκι δεν θα παραδιδόταν τόσο εύκολα. Έτσι της φώναξε:
-Aλίκη μην κάνεις πως είμαι ένα τυχαίο στολίδι που απλώς έπεσε από το δέντρο.
-Τι πράγμα;
-Θες να μου πεις δηλαδή ότι δε θυμάσαι τίποτα από τα Χριστούγεννα που περάσαμε μαζί; Τίποτα από τις φορές που έτρεχες κάθε φορά που η μαμά σου μας έβγαζε από την αποθήκη και μου έλεγες ιστορίες απ΄ όλη τη χρονιά που ήμουν μαζί με τα άλλα Χριστουγεννιάτικα εκεί μέσα.
-Εντάξει! Εντάξει! Θυμάμαι, αλλά και τι αλλάζει μ΄ αυτό; Είμαι πολύ μεγάλη για να παίζω με αστεράκια, οι φίλες μου έχουν σταματήσει να ασχολούνται με αυτά χρόνια τώρα.
-Δηλαδή ξεχνάς όσα ζήσαμε για να μην νομίζουν οι φίλες σου ότι είσαι μικρή. Νομίζεις ότι αυτές δεν έχουν κάποια αγαπημένα παιχνίδια τα οποία κρατούν γιατί τους θυμίζουν όμορφες στιγμές.
-Δεν ξέρω εάν ισχύει αυτό, αλλά και πάλι δεν αλλάζει τίποτα.
--Ακόμα κι αν δεν ισχύει, το ότι μεγάλωσες αλλάζει τον τρόπο που αγαπάς τους ανθρώπους, τους φίλους και τα πράγματα γύρω σου; Αυτό εννοείς;
-Όχι, αλλά τι θα που οι άλλοι, όταν μάθουν ότι παίζω με ένα αστεράκι.
-Μα δεν είναι ανάγκη να το μάθουν όλοι. Δε θα πας τρέχοντας να τους το πεις, όπως όταν πήγαινες την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο.
Το αστεράκι είχε δίκαιο και η Αλίκη το κατάλαβε αυτό μέσα από τα λόγια του. Του ζήτησε συγγνώμη και έγινε πάλι το Αλικάκι γι΄ αυτό.
Τα χρόνια περνούσαν, αλλά η σχέση της Αλίκης με το αστεράκι δεν άλλαξε, παρέμενε ίδια όπως όταν ήταν πέντε χρονών. Απ΄ αυτή τη σχέση η Αλίκη έμαθε δύο πράγματα. Πρώτος: ότι δεν είναι ανάγκη να ξέρουν όλοι τα μυστικά σου και δεύτερον: ότι η γνώμη των άλλων δεν πρέπει να επηρεάζει τις σχέσεις και τις αποφάσεις σου.


ΘΕΟΚΛΕΙΑ ΓΚΑΤΖΙΑΝΙΔΟΥ
1ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΕΡΑΙΑΣ – Β΄ΤΑΞΗ


Διαβάστε και την βραβευθείσα ιστορία της Α' τάξης ΕΔΩ
Axact

Ακτιβιστής

Μπορείτε να επικοινωνήσετε σχετικά με το παρόν άρθρο ή οτιδήποτε σχετίζεται με την ιστοσελίδα του "ακτιβιστή" ή ακόμη και για άρθρα ή απόψεις σας που επιθυμείτε να δημοσιεύσουμε στο email: chrivanovits@gmail.com

Προσθέσετε το σχόλιό σας:

0 comments:

Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.